De const van rhetoriken

[Refreinen van 19-en]

¶ Snede ende clause van xix.

¶ Als den hane an de hinne bluscht zyn verlanghen
Ende de natuere vulgaed haer ghanghen,
(Zoo wy sulck spel zelden sien vernoeien)
Beseffen wy dat de hinnen, duer sulck verstranghen
Eyers van haer selfs zaed ontfanghen,
Van welcks natste deel, het witte moet vloeien.
Van deerdsche deel, sietmen den doer vul groeien:
Daer wy by experientien schauwen den keest.
Lettel doeter de hane toe, als moet hijs hem moeien
Anders dan dat hy verleend den zadelicken gheest
De eyers int lijf, en syn maer vel en sachte meest,
Dwelck de lucht en tcaude verharten in schalen.
Tplomptste vanden eye, comt ute alder eest,
Achter naer sietmen tscheerpste ute dalen.
Hinnen zonder hane, die amouruesheid halen
Met beckene, dsonckene, ofte met behagelics iet,
Legghen onvruchtbaer eyers, die van kiekens falen,
En alzulcke eyers, met curter talen,
Heeten windeyers, zoo men daghelicks ziet.

[p. 212]

¶ Clausele van xix. Ander snede.

¶ O ghecruuste God! wee my fier en quaet,
Dat ic gheen compassie en hebbe op alle u wonden
Ick duer wien ghijdt leedt, bliue obstinaet,
En diedt niet an en gaet syn druckich beuonden,
De Iinghelsche scharen, droufden te dien stonden,
Men sagh de sterren en planéten dwinen,
De doode verresen, de eerde es gheschronden,
De zonne ende mane lieten haer schinen.
Twas al vul deemsternessen ende bruinen,
Den temple spleet, en de dyamantin steenen.
Ende ic! om wien ghy doogdet zo veel pinen,
En can nauwe eens om mijn sonden gheweenen,
O ghebenedide Heere! ghy weedt myn meenen,
Laedt hu myn tranigh ghebed ancleuen:
Duer u bloedighe wonden groot metten cleenen,
Vvild my myn stijnckende zonden vergheuen.
Voordan willic leeden een dueghdelick leuen,
Alle boosheid hachtende vuer een onuerduldig pleit:
Vvild mijns ontfaermen goe helige drievuldicheit.