Logo DBNL
De const van rhetoriken (1986)

De const van rhetoriken

(1986)–Matthijs de Castelein–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

[Refreinen van 13-en]

¶ Referein van xiij. Int Amoureus.

.j.
 
¶ O goddinne, vander minne, die Venus heedt,
 
Hoe queldy, ende veldy, al myn ghemack?
 
Dyn ontrauwe, duer rauwe, my therte verleedt:
 
Vvant druckigh, ongheluckigh, ben ic ghebeedt,
 
Vul anxt in my ghespreedt, op der minnen tack:
 
Dies vverdick puer lack, noit svvaerder pack.
 
Vvee my datse ontstack myn sinnen viue:
 
Vvant tsvveet my uutbrack, als ickse lest sprack,
 
Vvee dat icks my an track: ic ducht icker bliue:
 
Drijnckic, ofte, schijnckick, oft vvies ic bedriue,
 
Vveder ic slape, of scriue, ic sta ter lueren.
 
Ind ouerlegghen, magh ic segghen, met ghekiue,
 
Vvie hertelick mind moet dicvvilt trueren.
ij.
 
¶ Veel truerins, te suerins, lidick alleene,
 
Groote smerte an therte, doet my den stoot.
 
Ic bedeerue, ende steerue, in druck, in vveene:
 
Ind raden, vul onghenaden, slacht zu den steene,
 
Haren troost es cleene, als hebbicks noot.
 
Ic kend al bloot, haer vvanghskins root,
 
Brynghen my ter dood ende niemend el:
 
Zichtent dat su ghoot, haer liefde zoo groot,
 
In myns herten scoot, zo en voer ic vvel.
 
Druck, rauvve, ghequel, duer Cupidoets beuel,
 
Vallen my te fel, vvel tharerkueren:
 
Dies segghick snel, duer liefde zeer rebel,
 
Vvie hertelick mind moet dicvvilt trueren.
iij.
 
¶ Ic vuerweet expres, dat Hercules, die duer liefde span
 
Noit en leed, griefzo wreed, noch zulc verdriet
 
Als icke, zoo ickt schicke: Noit drouuer man:
 
Vvant groot grief, ongherief, tcomd my al an
 
Sichtent dat ic began, te minnene iet.
 
Ic claghe dbediet, dwelck my gheschiet,
 
Als su my siet, zu gaet tander plecken,
 
Van my zu vliet, zu en acht mijns niet:
 
Tfy Venus diedt riet, vul looser kecken.
 
Duer pine, ic verwinne, als winters slecken,
 
Als ickse sie ghecken, ende my versueren:
 
Dies moet ic ontdecken, myn eerste vertrecken,
 
Vvie hertelick mind moet dicwilt trueren.
iiij.
 
Prince.
 
¶ Princesse myn hertelicheit doet my genoost leuen
 
Mids dat ic u minne, vul gratiuese ghueren zoet:
 
Vvild my dogh eens ghenadighen troost gheuen
 
Naer dat my dijn strafheit dus sceerp ghebueren moet,
 
Vuer al dat ghy my dus dicwilt trueren doet.

¶ Ander dicht van xiij. Int Amoureus.

.j.
 
¶ Eene alleene, gheene, zo fier leefd,
 
Maeckt my, onury, van minen zinnen viue:
 
De Goddinne, vander minne, my tvlammigh vier geeft
 
Dat myn herte, duer smerte, in znlc dangier sneeft
 
Alzoo dat, ic mat, van buten en binnen kiue,
 
Nochtan, voord an, ic my tharer minnen scriue,
 
Gheen pine, ten fine, zu my te naer iant,
 
Dits stick, dat ic, by mijnder vriendinnen bliue,
 
Duer de vrueghd, der iueghd, die ic in haer vant.
 
Myn goed, ende bloed, es om daenschijn claer: want,
 
Haer liefde, wient griefde, moet ic besueren.
 
Op deerde, es haer weerde, my een eerbaer pant:
 
Vvient spijdt of benijdt dit sal eeuwigh dueren.
ij.
 
¶ Zu dien ic dus hebbe vercoren, voren,
 
Eist, duer wien ic den hettighen gloet, loet.
 
Als moestic duer haer alder weereld toren, horen
 
Ofte my metter goddinnen Auroren, storen,
 
Ic voughe my zeluen in haer behoet, zoet.
 
Als eist dat zu my menigh hart ghemoet, doet,
 
Ghelijc Eurealus die gheheel venus torment, kent,
 
Ic en hachteswatt zy, hebbick den spoet, goet:
 
Maer sal waghen duer myn lief excellent, gent.
 
Als wordick ghelijck Anchises inden ent, blent
 
Duerscoten als Nessus, oft ander sijn ghebueren,
 
Goe ionst altijd tot haer duer daccident, rent,
 
Vvient spijt of benijt dit sal eeuwigh dueren.
iij.
 
¶ Als moestick vervveruen Medeats schande,
 
Vten lande, ghelijck Bellerophon vlien,
 
Ghesien, ghelijck Virgilius zyn in de mande.
 
Te brande, met Dido dlyf stellen te pande,
 
Allerande, druck ghelijck Nictimene lien,
 
Ontvrien, myn leuen met Laodomien
 
Tharen tyen: als moest my dit al ancleuen:
 
Bekennen, als Agamemnon syn, mids inuien,
 
Oft in strien, als Troylus laten dleuen,
 
Vergheuen, gheliic Claudius duer dvviif verheuen,
 
Besneuen, de dood, ghelijck Actheon te dier hueren
 
Niet slueren, en sal ic lof vverd haer toe ghscreuen:
 
Vvient spiidt of beniidt dit sal eeuvvigh dueren.
iiij.
 
Prince.
 
¶ Ghelooft my vryelick edel princesse,
 
Myn zinnen ic messe, duer dyn fier bedriif:
 
Dies bliifd ghy eeuwelick myn cleergesse:
 
myn duwagiere myn dominatresse:
 
Vviens vroylicke lesse, steerckt my al myn liif.
 
Ter vveereld en vand ic nooit lieuer vviif,
 
Nogh van vvien ic my lieuer zou laten leeren:
 
Ondanck alder niders fel corrosiif,
 
Sal ic hu lief hebben in dueghden in eeren.
 
Nemmermeer en sal ic den zin van u keeren,
 
Liif en goed vvillick om hu auentueren:
 
Ende ic beloue hu ontsiende gheen verseeren
 
Vviendt spiit of beniidt dit sal eeuvvigh dueren.

¶ Ander snede van xiij. In tvroede.

.j.
 
¶ Vvaer es nu Saturnus guldin weereld?
 
Vvie essere met dueghden nu bespeereld?
 
Vvaer es Iuppiters seluerin Landauwe?
 
Vvie es met charitaten nu bepeereld?
 
Minne ende vriendscap zyn al verkeereld.
 
Vvaer es nu bekentheid? waer es trauwe?
 
Tsmeinschen quaed verwind de werelt van gauwe
 
Tkind werdt vanden vader nu ghetrompeerd:
 
Deen broeder en eerd den anderen nauwe,
 
Alzoodt blijckt: want diserin eeuwe regneerd.
 
Allerande valscheid werd dobbele gheuseerd.
 
Maer wies men erreerd op desen termijn,
 
Alst Gode beliefd dan salt anders zyn.
ij.
 
¶ Ter weereld regneerd nu alle quadye:
 
Asionsticheit rijst an elcke zye:
 
Schaemte es verdreuen, ende ooc de wareid:
 
Elck souckt deertsch rijcdom nu ten tye:
 
Vuer liefde beclijfd haet ende inuye:
 
Elck prijst de deemstreit vuer de clareid:
 
Niet meer en loopt den teerlingh quareid:
 
Elck souckt bedrogh vul valscher laghen:
 
Vuer eendracht maeckt elck twistighe swareid:
 
De minste menichte kend vrienden en maghen:
 
De leden en willen thoofd niet verdraghen:
 
Maer wies wy claghen des vverelds ghepyn,
 
Alst Gode belieft dan salt anders zyn.
iij.
 
¶ Den cnape es nu meester int werelts ghespan:
 
De minste wild vueren sitten nu voord an:
 
Elck es tot zinen vullen wille gheneghen:
 
Den man sweerd tswijfs doot, ende dwijf vanden man:
 
Elck queld sinen naesten daer hy can:
 
Ghebuers sietmen om ghebuers schade pleghen:
 
Goederthiereit es dood: Accoerd es versleghen:
 
Men en acht rechueerdicheit noch ghenade:
 
Van niemend en werdt een woord verdreghen:
 
Vvant der compassien en slaet niemend gade.
 
Niet min al es elck vul van quade,
 
Als iond elc valsch van rade sinen vriend venijn,
 
Alst Gode beliefd dan salt anders zyn.
iiij.
 
Prince,
 
¶ Prince die dus leuen, zyn qualick bedocht,
 
Het ware veel beter Gods liefde besocht:
 
Vvant het al verganghelick es in dit leuen.
 
De Trooysche Heleene, excellent ghewrocht,
 
Heeft ons van dien exemple ontcnocht,
 
Als zu drie ontschaken hadde beseuen:
 
Ende dautheit haer heeft den cheins ghegheuen,
 
Inden spieghel veranderd siende haer schoon voerme,
 
Begonste te weenene, zeer bouen screuen,
 
Verwonderende haer zulc een verrunseld woerme.
 
Dus eist met onslien zondaers enoerme:
 
Vviens quaetheit roupt stoerme, vuer thoogste anschijn:
 
Maer alst Gode belieft dan salt anders zyn.

¶ D'aude snede van xiij. In tzotte.

.j.
 
¶ Idelheid der idelheid, ende idelheit al
 
Dat es de weereld, als nu ten tye:
 
Men heeft ooit sotten vonden ende eeuwelic sal,
 
Vele zotheit, tooghen zotten, zonder ghetal,
 
Vuer God, es alle wijsheit zotternye.
 
Den eenen zot es gram, den anderen blye:
 
Den derden hoouerdigh, den vierden innocent,
 
Den vijfsten ontrust, mids zyn melancolie:
 
Deen swijghd, dander es een bollaerd bekent:
 
Maer die tgelt potten onder tshemels firmament,
 
Rau waermoes etende, als tswijn dat int cot leid,
 
Ende dlichaem frauderen ghierigh zonder ent,
 
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.
ij.
 
¶ Die zyn goed ofte gheld ind ongheree draegd
 
Die de sterren tellen an tshemels paradijs,
 
Die zyn fortune zonder cause of wee claeghd,
 
Die vergheefs ende om niet zyn lijf ter zee waeghd
 
Die proces intenteren zonder rijp aduijs,
 
Die metsen ende temmeren zonder gheld propijs,
 
Die ongheroupen hem met anderen paren,
 
Dese zyn pulker zot, ende een niet wijs:
 
Vvant zy groote zotheid tooghen en baren.
 
Maer zy die tgheld in de cofer bewaren,
 
Goe chiere estimerende vuer een bot pleid,
 
Niet ghebrukende tselue, maer den liue ontsparen,
 
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.
iij.
 
¶ Als laedt zomigh zot zotheid op hem weluen
 
Ghelijck veel zotten doen int weerelds beuanc,
 
Niemend en doen zy eenigh quaed dan hem zeluen:
 
Maer die haerlieder gheld in deerde deluen,
 
Ende niet en prisen dan tafel gheclanck,
 
Doen naer haer dood haken, haer lijf es te lanck:
 
De hoirs peinsen zy zullen veel goeds uut brijngen
 
Zeer schelden ind sterfhuys werdt haren danck,
 
Anders en salmer niet lesen nogh sijnghen
 
Lucas wildse alle ter hellen doen sprijnghen,
 
Om dat hemlien zoo vast des ghiericheits lot greid,
 
Vvaer by ic segghe dat by sulcke dijnghen,
 
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.
iiij.
 
Prince.
 
¶ Prince, zoen wy elcks zots zin doceren,
 
Den dagh ende tijd sloughen ons eerst swike:
 
Maer zy die hem zeluen vercarkereren,
 
Tgheld op legghen ende den buuck frauderen,
 
Zulcke zotheit en es gheen zotheits gheliicke:
 
Alleenlick om haer kinders te maken rijcke,
 
Gaed haerlieder ghiericheit bouen schreuen:
 
Om hoopen soucken zy alderweereld practijcke:
 
Noit quam druepel wijns haer kele beneuen.
 
Zy zullen wel ontfanghen maer niet veel gheuen
 
Niet hachtende dat hemlien elc blame en spot seit.
 
Veel zotten laetmen liden maer duer dit leuen,
 
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.

¶ Ander snede, te segghen ouerhand, Vutroup.

.j.
 
A.
 
¶ Vvel an met vrueghden neemd ripen raet
 
Ghy daer de horloge niet effene en staet:
 
Alle die meshuud ziit in Venus verstranghen.
 
Gommaerd met zyn wyf van felder daet,
 
Haud nu zyn feeste mids ons bisschops aflaet:
 
De gulde es opene om elcks verlanghen.
 
Zo wie verwyfd ziit men sal u ontfanghen,
 
Vander gulden te vullen informerende:
 
Veel schoone artikelen met weenenden wanghen,
 
Zullen wy u wesen declarerende.
 
Terdt an maeckt u haerwaerd arriuerende,
 
Hier werd ghy gheschust,
 
B.
 
Puer als de verdulde.
 
A.
 
Hebdy qualick varens lust,
 
B.
 
Comt vry in de gulde.
ij.
 
A.
 
¶ Vueren ende al vueren zonder veel fammaeis,
 
Vvie in dees gulde comt zonder meer delaeis,
 
Moet lydzaem vallen, ten helpt smeecsel noch bede.
 
Qua worden moet hy hooren, ende veel ghecraeis,
 
Nemmermeer verwachtende ruste noch paeis,
 
Dit es Gommaerds patientighe zede:
 
Duucken ende swighen moet hy ooc mede.
 
Ghy alle die u sulck kend diend ons zeer wel:
 
Dwijf moetty laten in haren vrede,
 
Als duertaud zu hu zomwilen hu vel,
 
Neemd de pacientie keeret vuer spel,
 
Als valt zu zeer ontrust:
 
B.
 
Ghelijck die u vermulde,
 
A.
 
Hebt ghy qualick varens lust,
 
B.
 
Comt vry in de gulde.
iij.
 
A.
 
¶ An u moet ghi trecken des huus geheel bestier
 
Vvascht ghy de schotelen, blaest zelue tvier:
 
Laedt de ionfere haer zoete ghemack verweruen.
 
Vaegt den vloer: deckt de tafele: schijnct ghy dbier:
 
Steld ditte daer, ende brijnghd datte hier:
 
Ghy en mueght den pap niet laten bederuen.
 
Den pot moetti heeten, en dwaerm moes scheruen
 
Vvillecomd hu huusvrauwe vanden sermoene:
 
Breeckt ghy een canne, ghy zullet besteruen:
 
Ende crijgt clijnckanten, in dien ghy eedt vuer noene.
 
In dien u dit niet en verleedt te doene,
 
Terdt an en blijft ghetsust:
 
B.
 
Hoe zu met u drulde.
 
A.
 
Hebt ghy qualick varens lust,
 
B.
 
Comt vry inde gulde.
iiij.
 
A.
 
Prince.
 
¶ Tsondaegs en messedaegs, om een ghestillekin,
 
Gheeft haer haren dreuele, tsi Claeis of Gillekin,
 
Laetse al haer begheerte doen zoo ickt gheuoele.
 
Vvies zu u vueren leght vulcomt haer willekin:
 
Laet haer douerhand zyn, oft u naeckt gheschillekin,
 
Ende sal hu thoofd kemmen met eenen stoele.
 
Eett ghy caud waerm moes, met cauden matroele:
 
Gommaerd deedt: neemdt van als de pacientie.
 
Vvuend bachten, daermen thaut tast met bot uut roele:
 
Gommaerds wijf wyset hu met een sententie.
 
Men vindter vele van dies wy maken mentie:
 
In dien u quaeds biers dust,
 
B.
 
Vvy zyn alle in u hulde.
 
A.
 
Hebt ghy qualick varens lust.
 
B.
 
Comt vry in de gulde.

¶ Ander van xiij. snede alvoren. Lof.

.j.
 
¶ Ter eeren Maria der zuuer kerssauwen.
 
Vviens gratieus bedauwen al te bouen gaed:
 
Zu es ghebenedijt onder ander vrauwen,
 
Dies moet ick myn plomb verstand benauwen,
 
Om haer te louene trein maeghdelick zaed.
 
Lof helighe Maria, ons troost, ons raed:
 
Die om ons lijf ontfaet, ende werd gheboren,
 
Blusschende al Adams ende Euaets mesdaed,
 
Tot tsmeinschen salicheit die was verloren.
 
Lof, hu die uut Abrahams zaet zijt ghecoren:
 
Vut tgheslachte van Iuda, vry onuersaeghd:
 
Vut Dauids linage ghelijc elck mach horen:
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maegd.
ij.
 
¶ Lof, Bruud die niet om vullouen en zijt,
 
Al haddick Iinghels tonghen oft dusent monden:
 
Ghy blyfd onvulpresen tot eeuwigher tijt,
 
Vvant al ons weluaerd vrueght en iolijt,
 
Heeft ons dyn conceptie toe ghesonden.
 
Lof u, die dwoord Eua quaed beuonden,
 
In Aue, verkeerd hebd, mids Gabriels huten:
 
Vvie so dan vulspreken ofte ghegronden,
 
Dyn helicheit, dyn crachten, ende dyn virtuten?
 
Ghy hebt ons den hemele willen ontsluten,
 
Dien Eua toe sloot, van tserpent belaeghd:
 
Dies seid u therte inwendich, en den mont van buten,
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maegd.
iij.
 
¶ Lof, moeder ende maeghd, ghefigureerd,
 
By Moyses doren, vierigh zonder smette.
 
Lof, vruchtbaren wijngaerd ghedenomineerd:
 
Vvant de hoogste druue Christus uut u descendeerd.
 
Lof, Gods tabernakel oodmoedighe violette.
 
Lof, zuuerlicke Lelie rein van opsette.
 
Lof, charitatiue Roose vul Iubilatien.
 
Lof, Iudith die ons lost uut tviands nette.
 
Lof, Aarons rijs, bloeiende telcker spacien.
 
Lof, riekende Oliue, vul zoeter natien.
 
Lof, waghene die Heliam ten hemel draeght.
 
Lof, bernende lampte, vul alder gratien.
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maegd.
iiij.
 
¶ Lof, hoogste vercorenste excellenste intwesen.
 
Helighste uutghelesen, wise eerbare.
 
Ghy zijt ghelijc den nuchterstond op gheresen:
 
Schoone als de mane: ghelijc dzonne ghepresen:
 
Afgriselick, ghelijc eene oerloeghsche schare:
 
Dyn gheboerte verlost ons allen te gare,
 
Vut de helsche bare, daer wy hilden stede.
 
Lof, goedwillighe Abigail. Lof, neerstighe Sare.
 
Lof, Hester, Micol, Ruth, Bersabede,
 
Lof, wise Delbora duer dy hebwy vrede,
 
Ende bliuen vniuersalick ongheplaeghd.
 
Lof, Noëets aerche, en zyn torter mede,
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maegd.
v.
 
¶ Lof Conighinne, wiens lof ick vermeere,
 
Dat zidy Octauianus beelde mignoot.
 
Lof, Moyses aerche. Lof, Iacobs leere.
 
Lof, vlies van Gedeon den grooten heere.
 
Lof, coucke van Helias, hongherigh bicans doot.
 
Lof, cedre, palme, myrrhe, van machte groot.
 
Lof, preciues aultaer, van tgoddelick Lam.
 
Lof, Dauids haerpe. Lof, helig Hemelsch broot.
 
Lof, Salamons temple. Lof, Abrahams ram.
 
Lof, hu, die al zuuere ter weereld quam:
 
Zonder eerfzonde, daer elc meinsche an knaeghd.
 
Ghy alleene zijt daer God exceptie in nam:
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maegd.
vj.
 
¶ Cuenijnglicke Princesse uter hoogster celle,
 
Anhoord ons meinschen, die vul sonden crielen.
 
Salueerd (duer dijn kind) ons vuer de helle.
 
Treckt my (uwen dienare) uten ghequelle,
 
Eer my de ouerfelle gheesten vernielen.
 
Lichtt op, die wylien in zonden vernielen.
 
Lof, hu, wiens mids God die macht es bleuen.
 
Aenueerd het aerme last mijnder zielen.
 
Regeerd voort an myn ketiuigh leuen.
 
Ick roupe ghenade op dijn kind verheuen:
 
V hulpe wild gheuen, ende niet en traeghd,
 
So sal ick u segghen zoo staet vuerscreuen:
 
Lof, hemels conighinne Gods moeder en maeghd.

¶ Ander snede van xiij. In tvroede.

j.
 
¶ O verdoolde meinsche wat hebt ghy voren,
 
By dijns selfs schulden gaet ghy verloren:
 
Ic claghe u vvant ghy zijd myn creatuere,
 
Alzoodt blijckt al naeckt.
 
Ghelijck den vader tkind hebbick hu vercoren,
 
Ende ghy laes! en mueght my sien nogh horen:
 
Gheschepen en gheboren naer myn figuere,
 
Zeer vvel gheraeckt.
 
Ick ben dyn zalicheit die thuvvaert vvaeckt,
 
Als die hu nooit en liet.
 
Het es al mine wies ick hebbe ghemaeckt,
 
Dwelck ooghe iewers siet.
 
Nochtans en heescht ghy my gheentijd niet,
 
Als ben ick bouen al omnipotent.
 
O meinsche my wonderd dat ghy my niet en kent!
ij.
 
¶ Van als wiesmen met monde ghewaeghd,
 
Eerde, lucht, watere, ende vier, onuersaeghd,
 
Hebbic gheschepen om dmeinschelic ghemeente,
 
Met myn cracht diuine.
 
Vvies den hemel beuangd, wies deerde draeghd,
 
Voord al tgheent daer den dagh op daeghd:
 
Peerels, gaud, zeluere, hoe dierbaer ghesteente,
 
Het es al mine.
 
Alleenelic om deertsch goed te crighen int schrine
 
Zidy vreckigh bedocht.
 
Ende ic die ben de eeuwighe medicine,
 
En ben niet versocht.
 
Zonder ghelt haddick gheerne al uut vercocht:
 
Maer ghy en heescht my niet als siende blent.
 
O meinsche, mi wonderd dat ghi mi niet en kent!
iij.
 
¶ Ic ben dalder schoonste ende beste man,
 
Nochtans myn schoonheit en staet niemend an:
 
Van myn edelheid en zijd ghy ooc niet bekuerd.
 
Dwelck my gheeft zeer vry?
 
Van dalder meeste gheslachte ben ic nochtan:
 
Vvant mijn vader es God ind hemelsch ghespan,
 
En mijn moeder maeght, welc niet en ghebuerd,
 
Tcomd mysterelick by.
 
Zaudt ghy mi dienen ghijlien schames dy,
 
Ick hebt langhe beseuen.
 
Ic ben rijcke van goede: waeromme en beet ghi my?
 
Ick macht al gheuen.
 
Ick ben den wegh, de wareid en dleuen:
 
Ghi en ghelooft nogh en volghd mi niet ontrent.
 
O meinsche, mi wonderd dat ghi mi niet en kent!
iiij.
 
¶ Ick ben dlicht mijns vaders ind tshemels graet,
 
Hoe wel ghi dijn ooghen op mi niet en slaet:
 
Ick ben Gods zuene die elcken propijs greid,
 
Bluschende elcks benauwen.
 
Ick ben goed raedsman: niement vraecht mi raet.
 
Goed leedsman: niemend minen wegh en gaet.
 
Ic ben mijns goddelicks vaders wijsheit:
 
Ghy en hebt gheen betrauwen.
 
Ic ben de regule die elck moet hauwen:
 
Maer tdijnckt hu al zwareit.
 
Ic verlichte op deerde, bee mans en vrauwen:
 
En ghy schuud mijn clareit.
 
Ic ben ghemanierd: ghi schuud mijn zedebareit.
 
Ic magh roeren end doen stille staen tfirmament.
 
O meinsche, mi wondert dat ghi mi niet en kent!
v.
 
¶ Zonder mi en es gheen vrueghd vvarachtigh:
 
Vvaer om zidi mi te versmadene indachtigh?
 
Ic ben den paeis, elcks moeds: rust dan van zoerghen,
 
In mi, dijn vijf zinnen.
 
Van als, bem ic alleene ter weerels machtigh:
 
Nochtans maecktick de ioden mijns manslachtigh.
 
Als mocht mijn hemelsch vader verboerghen
 
Ick leedt uut minnen.
 
Vvilde dieren, vriendscap met vrienschap innen,
 
Het blijckt zoo gheschienst:
 
Doet den leeu dueghd ghi zult dueght an hem winnen
 
Den hond draeghd goen dienst.
 
Deet ghy van gheliken, het ware hu sienst:
 
Maer neen ghy: als ben ic der hemelen regent.
 
O meinsche my wonderd dat ghy my niet en kent!
vj.
 
¶ O wagh! het blijckt wel an hu manieren,
 
Ghy zijd veel wreeder dan wilde dieren,
 
Niet om verbuterthieren en es dyn spel quaed,
 
Ick beseft langh zo breere.
 
Duer u quam ick in dit eerdsch dal logieren,
 
Latende myn edel lijf totter doot schoffieren:
 
Ende ghy ondancbaer en ghedijnct niet der weldaed,
 
Laes! dit claghick zeere.
 
Den orsse bekend dogh sinen huesschen heere,
 
Die hem op qweeckt en voedt.
 
Al ben ic Gods suene ghy versmaedt myn leere,
 
Hoouerdigh ghemoedt.
 
Niement van u lien my en beedt noch en groedt:
 
Ende bem dyn makere inder Iinghelen conuent.
 
O meinsche, my wonderd dat ghy my niet en kent!
vij.
 
¶ Hoe cuend ende mueght ghy my dus versteken?
 
Ick bem baermhertigh coest ghy schoon spreken:
 
Bekeerd u in tijds wild op dees zaken waken,
 
Twerd alleene u bate.
 
Vvant ick ben strafiuge niet om verbreken:
 
Ende salt ten laetsten daghe al wreken.
 
Zoo mach ickt vinden u sal thelsch blaken naken
 
Als vergrammick my late.
 
Ick bem de gherechtighe charitate,
 
Tot dijnder hulden.
 
Vvat magh icks comt ghy ter helscher sate
 
By dinen schulden
 
Ick bemd, wiens woord de propheten vervulden,
 
Dat ickt al iugieren sal ind tsweerelds ent.
 
O meinsche, my wonderd dat ghy my niet en kent!
viij.
 
¶ Prince, hooghste God, goederthiere beuonden,
 
Nu, ende ooit, van doen ghy my hebt ghesonden,
 
Om beteren Adams schuld als dyn eenigh kind
 
Ind schoone eerdsche dal:
 
Daer ick bespauwen vvas, ghegheesseld, ghebonden,
 
Ghecroond, ghecruust, met dlijf vul wonden,
 
Vanden iuedschen honden, van my nochtans bemind:
 
Dit leed ick groot en smal.
 
Hellaes! ghy ende icke duer dit gheual,
 
Niet el en begheeren,
 
Dan danckbareid alleene, die mocht loonen al:
 
Maer zy willens hem vveren.
 
O meinsche! beterd dyn sondighe affeeren:
 
Ick mach u beuriden vuer thelsch serpent.
 
My vvonderd zeere dat ghy my niet en kent!

¶ Hier naer volghen de Refereinen van veerthienen.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

organisaties