Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 348]

Slenteren
(1975)

Bootje

Voor T.

We zaten aan het meer in Zwitserland en dronken thee. Mijn vrouw keek uit over het kabbelende water en ik vergeleek enige kleurige, in het Nederlands vertaalde folders van de streek met de werkelijkheid, die meeviel omdat de eeuwig grijnzende fotomodellen gelukkig hadden plaatsgemaakt voor mensen die normaal lelijk en zwaarmoedig waren.

‘Het is hier erg rustig,’ zei mijn vrouw.

‘Ik zal je uit de folder voorlezen hoe dat komt,’ antwoordde ik. ‘Luister. “Het klimaat heeft een kalmerende werking op het sympathische en een stimulerende werking op het parasympathische zenuwstelsel. Geringe eisen aan de warmteregulatie. Sedatief effect op de bloedbereidende organen en secretie van de slijmvliezen.”’

‘Ja, dat is woordelijk wat ik bedoelde,’ zei ze. En naar het meer wijzend: ‘Zo'n bootje, dat lijkt me nou ideaal voor ons.’

Er kliefde een klein, wit jacht met aanzienlijke snelheid het water. Op de voorplecht lag een ranke juffrouw in bikini, met van dat lange, blonde haar dat nooit eens piekt. Een man op de leeftijd van een tweede auto, een tweede huis en een tweede vrouw stond aan het stuurwiel met een ontbloot, vet bovenlijf. Daar hij nogal met haar contrasteerde dacht ik aan een oud versje dat mijn kleinzoon vroeger zo leuk kon opzeggen:

‘Nee meneer, dat kan niet dienen.
U het vlees en zij de bienen.’

Maar ik realiseerde me dat het niet voor deze situatie was geschreven.

‘En als we zo'n boot hebben,’ zei ik, ‘en de motor houdt er midden in het meer mee op, wat doen we dan?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Ik ook niet.’

‘Mannen hóren dat te weten. Daar zijn mannen voor,’ zei ze.

Vlak bij ons naderde nu een boot uit een veel nederiger prijsklasse met zo'n ploffende buitenboordmotor die je, door aan een touwtje te rukken, in werking stelt.

[p. 349]

Soms lukt dat.

Niet vaak.

De boot was op weg naar een aanlegsteiger met een ijzeren trapje voor zwemmers. Er zaten verscheidene mensen in, wier samenhang niet meteen viel te schatten. Een dikke, in grijze vrijetijdskleding gehulde man, duidelijk een roodbrander, met een gecompliceerd geconstrueerde bril op de neus, bevond zich voorin. Hij zou best eens de vader kunnen zijn van twee in het midden zittende kinderen, een nogal dik meisje van een jaar of vijftien van wie niets gezelligs uitging, en haar jonger broertje, dat naar zijn oogopslag te oordelen helemaal niet had meegewild. Achter de kinderen zat een mollige man van middelbare leeftijd, die een bruin wandelkostuum en een bijpassende sneehoed droeg. Hij viel moeilijk thuis te brengen. Alles zou hij kunnen zijn tussen operette-tenor en klerk bij een begrafenisonderneming. Aan een riem had hij een grote, treurig kijkende hond, die met de tong uit de mond zat te hijgen zonder dat duidelijk was waarom.

De dikke roodbrander wilde aanleggen. Hij ging met het touw in de hand op de voorplecht staan, mikte enige malen met de lus en viel toen gekleed te water. Dit is, sinds mensenheugenis, een onweerstaanbaar komisch effect. Maar de opvarenden in het bootje lachten niet.

Terwijl de man, die geen behendige zwemmer bleek te zijn, met armen en benen veel water verplaatste keken de kinderen, de heer met de sneehoed en de hond neutraal op hem neer. Waarschijnlijk tuimelde hij geregeld in meren, want hun gezichten toonden de matte berusting van mensen die denken: ‘Hij weer.’

In het water plassend had de man het trapje gegrepen. Hij klom, hevig druipend, enige treden, gleed uit en viel nu ruggelings in het nat, waarbij hij een licht gekerm uitstiet. De tweede keer lukte het beter. Hij bereikte het steigertje, zag daar vergeefs om naar iets droogs waarmee hij zijn bril zou kunnen afvegen en trachtte vervolgens de lus te bevestigen aan een imaginaire paal die hij zowat een meter ten zuiden van de echte meende waar te nemen. Dekpassagiers bleven zwijgend toezien tot hij beet had. Toen klommen ze aan land en begonnen aan een voettocht met onbekende bestemming.

‘Die man, hè...’ begon ik.

‘Ja, zo zou jij het ook doen - aanleggen,’ antwoordde ze.

‘Wil je nog steeds een bootje?’

‘Nee,’ zei ze.