Mag 't een ietsje meer zijn

Even

Gistermorgen moest mijn vrouw zeer vroeg het huis uit. Pas 's avonds zou ze terugkeren. Ik lag nog in bed te overwegen in welke mate ik al wakker was toen ze haar hoofd om de deur stak en zei: ‘Ik ga hoor. Ruim jij nu eens voor een keertje de boel wat op, anders kom ik vanavond in zo'n bende.’

‘Goed,’ antwoordde ik. ‘Ik doe 't wel even.’

De aandachtige lezer heeft uit 'voor een keertje’ reeds terecht afgeleid dat mijn deelname aan de huishoudelijke arbeid weg te cijferen valt. En de aandachtige lezeres heeft bij mijn ‘ik doe 't wel even’ medelijdend geglimlacht.

Ook terecht.

Dit bleek zodra ik mij had aangekleed en begon te beproeven het tweepersoonsbed op te maken. Een vrouw verricht zo'n karweitje in een handomdraai, maar voor de leek die de benodigde, ingeschapen behendigheid mist, is het een hoogst enerverend acrobatennummer, waarin een hoop tijd gaat zitten.

Vooral het gladtrekken van het laken is een vak.

Ik trok blijkbaar te krachtig en had, als ik aan de andere kant ging kijken, niks meer over om onder het matras te stoppen. Als ik dáár dan weer begon te rukken en mij vervolgens languit op het bed wierp om het resultaat te beoordelen, bleek ik de overzijde weer te kort te hebben gedaan. Goed, na ruim een kwartier was het bed opgemaakt. Het zag er wel een beetje verloederd uit, maar een gaver prestatie had ik niet te bieden.

Nu plaatste ik het ontbijtblad op het bed en begon kopjes, vruchtensapglazen en het flesje koffieroom rond de bordjes en de eierdopjes te componeren.

't Kan er allemaal op, dat bewijst mijn vrouw iedere morgen, maar ik hield telkens iets over waarvoor geen plaats meer was. Na verscheidene herrangschikkingen was het me gelukt.

Ik pakte het blad met beide handen vast, blijkbaar ook weer iets te krachtig, want het flesje koffieroom tuimelde onmiddellijk om en begon leeg te lopen in het bed.

[p. 262]

Het was fijn dat er zich geen vertegenwoordiger van de bond tegen het vloeken in het vertrek ophield.

Ik zette het flesje weer overeind, haalde in de aangrenzende badkamer een emmertje water en een washandje en begon over de blubber, die zich reeds innig met de dekenwol had verstrengeld te boenen. Veel hielp het niet, maar ten slotte had ik toch bereikt dat de gele roomvlek was veranderd in een kleverige van onbestemde kleur.

Nu tilde ik het blad uiterst voorzichtig op en ging er mee de smalle gang in.

De deur van de badkamer stond half open.

Om er langs te kunnen, gaf ik er met mijn voet een duwtje tegen.

De deur week, maar veerde omgaand terug en raakte mijn linkerarm door welke schok het flesje koffieroom ándermaal omviel en nu klokkend begon leeg te lopen op het blad.

Pijlsnel keerde ik in de slaapkamer terug en zette het op de vloer met de woorden: ‘Jou kom ik straks apart wel halen, kreng.’

Nu ik het grootste risico had uitgeschakeld begaf ik mij, met wat meer zekerheid, andermaal op weg.

Door ervaring geleerd gaf ik geen duw tegen de badkamerdeur, maar manoeuvreerde er uiterst voorzichtig langs.

't Ging nét.

Alleen was het handvat waarmee je de badkamerdeur opent zo vindingrijk in mijn linkermouw te glijden zodat, toen ik argeloos verder liep, de schok nóg heviger was dan de vorige en letterlijk alles wat op het blad stond omdonderde.

Opnieuw keerde ik terug en ging op de bedrand zitten, maar nu om te lachen omdat eindelijk tot mij doordrong dat ik in mijn eentje bezig was aan een pure comedy caper.

‘Goed, ik doe 't wel even.’

Even, is niet slecht.