Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 217]

Oude mensen
(1963)

Na al die jaren

Beroepsplichten hadden mij de stad uitgedreven.

Pas tegen middernacht stak ik de sleutel in de huisdeur en klom de trap op met de wat zwaarmoedige mimiek van een gezinsvader die weer een dag lang heeft geëzeld voor zijn dierbaren en nu recht heeft op thee en sympathie.

Mijn vrouw zat in de kamer verzonken in een boek te lezen.

‘Dag,’ zei ik.

Ze keek uit haar lectuur op en antwoordde: ‘Dag.’

Daarop loosde ze een kleine zucht en sloeg het boek dicht. Ik ging tegenover haar zitten.

‘Hoe was 't vandaag?’ vroeg ik.

‘Heerlijk,’ antwoordde ze. ‘Ik ben de hele dag alleen geweest. Alles precies gedaan zoals ik het wou. En toen vanavond óók nog alleen. Zalig! Ik heb wat gegeten. Op mijn gemak. En de krant gelezen. De vaten gedaan, rustig aan. Thee gezet. En toen lekker met dat boek...’

Ze keek er een beetje spijtig naar.

Het was niet helemaal de ontvangst die ik verwacht had. Stijfjes zei ik: ‘Lees maar gerust verder.’

‘Nee, dat kan niet.’

‘Waarom niet?’

Ze haalde haar schouders op.

‘Jij bent er nu toch,’ antwoordde ze eenvoudig.

‘'t Spijt me, zeg,’ riep ik, ‘maar ik woon bij je in. Al vierentwintig jaar. Is 't je nooit opgevallen? Je moet me toch wel eens tegen zijn gekomen op de gang.’

Glimlachend keek ze me aan.

‘Nou word je kwaad,’ zei ze.

‘Ik kwaad? Geen dénken aan,’ zei ik. ‘Maar 't idee dat je niet verder zou kunnen lezen, alleen omdat ík binnen kom, vind ik tamelijk absurd.’

Ze pakte een kopje en schonk thee voor me in.

‘Daar gaat 't niet om,’ zei ze. ‘Ik bedoel alleen - als jij binnenkomt, ja,

[p. 218]

dat rústige is dan weg, natuurlijk.’

‘Wat doe ik dan?’ vroeg ik.

‘Niks. Maar je bént er. Dat is genoeg. Dan is 't weg.’

Ik stak een sigaret op.

Op een gekwetste manier.

Ik zou niet precies kunnen beschrijven hoe dat in zijn werk gaat, maar je kunt het doen op een gekwetste manier, neem dat van me aan.

Bitter zei ik: ‘Dus ik moest eigenlijk maar wégblijven. Voor je rust.’

Ze keek peinzend, of ze het overwoog.

‘Dat is natuurlijk niet waar,’ zei ze.

‘Maar...’ begon ik.

‘Nee,’ vervolgde ze vriendelijk, ‘als ik wist dat je nóóit meer zou komen, dan zou ik geen rustig moment meer hebben. Dat weet je best. Maar...’

Ze aarzelde.

‘Wat nou - maar?’ vroeg ik.

‘Maar omdat ik zeker weet dat je wél komen zult, is het zo fijn als je eens een avondje wegblijft,’ zei ze, ‘daar rust ik zo van uit.’

Ik keek verongelijkt in mijn thee.

‘Een avondje,’ zei ze. ‘Of misschien wel twéé avondjes. Dat is heerlijk. Maar je moet niet een hele week wegblijven, zie je. Dan zou ik je gaan missen.’

Haar blik was mild.

‘Doe nou niet zo kinderachtig,’ zei ze. ‘Je weet best dat het zo is, na al die jaren.’

Ik knikte. Enige tijd bleven we stil tegenover elkaar zitten.

‘Heb je het druk gehad vandaag?’ vroeg ze.

‘Enorm.’

‘Ben je moe?’

‘Ja.’

‘Wil je meteen naar bed of eerst nog iets eten?’

‘Ja - maak nog maar wat.’

Ze stond op om naar de keuken te gaan. Op de drempel draaide ze zich om en zei: ‘Zie je, nou is 't weg. De rust. Niks erg, hoor. Maar wél een feit.’

Ik knikte weer en nam de krant. Ik had honger.