Mag 't een ietsje meer zijn

Herstellend

Hij is een beetje ziek.

Hij logeerde namelijk een weekje bij vrienden die buiten wonen, en daar heeft hij blijkbaar kou gevat. Zijn eerste reactie op de enorme tuin, waarin hij dagelijks mocht rondhuppelen, bewees dat hij een typische Amsterdammer is met een ingeschapen wantrouwen jegens de natuur, want zodra hij al dat groen om zich heen zag, verklaarde hij: ‘Binne spele,’ en draaide de flora vastberaden de rug toe om in huis zijn heil te zoeken. Tot de ten slotte geslaagde pogingen, hem te overtuigen van het goed recht dezer pastorale - na een paar dagen stond hij er al op een mier te aaien - werd veel bijgedragen door de aanwezigheid van een trapautomobieltje in die tuin. Dat voertuig heeft diepe indruk op hem gemaakt, want nog vrijwel dagelijks beproeft hij, bij ons in de huiskamer, in een van zijn miniatuurautootjes te stappen, een even vruchteloos als gymnastisch streven naar het

[p. 201]

onbereikbare, dat meestal op vallen uitdraait.

Zijn ziekte is goedaardig.

Hij hoeft alleen maar binnen te blijven en eens per etmaal te doorstaan dat de koorts wordt opgenomen. Die in hem binnendringende thermometer verafschuwt hij zó grondeloos, dat hij telkens weer het hele pand bij elkaar schreeuwt. Gewend in het bad dagelijks te worden toegesproken met de vertrouwde volzin: ‘En nou nog even je haar en klaar is Kees,’ jammert hij, bij het zien van dat helse toestel onmiddellijk: ‘Nee bille... nee bille... klaar is Kees!’, want deze aardige zegswijze symboliseert voor hem alleen maar een handeling die voorbij is. Ook bij de kapper, waar hij pleegt te schreeuwen of hem onverdoofd het blindedarmpje wordt ontnomen, verklaart hij altijd reeds op de drempel, dat Kees kláár is, en gedurende de hele behandeling blijft hij die jongen tranen stortend aanroepen. Hij onderscheidt dan ook bij het doorbladeren van geïllustreerde tijdschriften meneren die huilen, wat erg is, maar ook meneren die ‘kapperhuilen,’ een karakteristiek welke hij meestal reserveert voor de tot een wrange grijns vertrokken gezichten onzer wereldleiders.

Als lopend patiënt doorkruist hij het hele huis.

Hij opent 's ochtends onverhoeds de deur van de badkamer als ik nog doende ben mij daar op te schikken, laat zijn feestelijke blik zakken naar mijn blote voeten en stelt vast: ‘Opa téne.’

Hij zegt dat op vertederde toon, of het hem aangenaam toucheert dat ook ík over deze handige uitstulpsels de beschikking heb. Dan ziet hij mij met instemming tanden poetsen en verklaart terzijde: ‘Nee bille...’ om even met mij in alle rust vast te stellen, dat er van een thermometer voorlopig geen sprake zal zijn.

‘Nee bille,’ antwoord ik.

En we gaan samen de trap af naar de huiskamer, waar zijn speelgoedberg wacht.

Het is niet te becijferen wat hij uit die chaos kiezen zal. Soms pakt hij doelgericht de hamer, die hij van een na-mij-de-zondvloed-kennis ten geschenke heeft gekregen, en begint ermee alle daarvoor in aanmerking komende voorwerpen te betimmeren, maar hij kan ook héél lang zoet zijn met het afscheuren van het behang, waardoor ons woonvertrek er, uit een oogpunt van interieurkunst, niet op vooruitgaat.

‘Ga nou maar eens met je auto's rijden,’ zeg ik dan afleidend.

Dat lukt soms.

Maar in de laatste tijd heeft hij bedacht dat je zo'n voertuigje door het op een kier staande keukenraam in het niets kunt schuiven. Ik moet dan de straat op, om het te gaan halen. Het komt voor dat je er een pijnlijk aan

[p. 202]

de schedel tastende man mee op de stoep aantreft, maar veel erger is, als je het een klein, verheugd jongetje uit het handje moet rukken, haastig het huis invluchtend voor het opstekend gehuil.

Maar ik zit tussen twee vuren, want als ik met lege handen bovenkom, huilt híj...