Mag 't een ietsje meer zijn

Uit

Met mijn kleinzoon ben ik zaterdag naar Boltini geweest, een heerlijk, ingezellig circus, dat in een tent tweemaal daags alles wat jong en oud van zo'n evenement dromen, op perfecte wijze levert.

Wie zegt dat iemand van twéé nog wel wat klein is voor een middag vol verscheurende dieren, nobele paarden, dartele clowns, koddige apen en hooggeplaatste draadwandelaars, heeft gelijk, zij het ten dele, want zo'n jongetje ziet een heel ander programma dan wij en amuseert zich daar óók mee.

Toen we voor de aanvang op onze stoeltjes zaten, wees hij naar het tentzeil in de hoogte en stelde vast: ‘Handdoek,’ want de zijne is ook groen en wit gestreept. Goed, hij zat dus heel vertrouwd in de handdoek, hoorde muziek en verklaarde: ‘De radio.’

‘Neen, dat doen die heren daar,’ zei ik.

En ik wrikte zijn hoofdje in de goede richting, want zulke kleine kinderen kijken uit principe altijd de verkeerde kant uit. Toen hij het orkest ontwaarde, kwam er een uitdrukking van groot welbehagen op zijn gezicht en hij sprak vertederend: ‘Meneer boemboem.’ Zodra het orkest zweeg, omdat het nummertje nu eenmaal ten einde was, keek hij mij smekend aan en vroeg: ‘Nog één keertje...’ want hij kent mij een onbegrensde invloed toe. Maar de lichten floepten aan en het programma begon met negen woeste leeuwen, die hun dappere temmer aangrauwden met koppen waarop een mateloze walging te lezend stond.

‘Kijk eens!’ riep ik geestdriftig.

Hij waagde er een achteloze blik aan en zei, met een begrijpend lachje: ‘Honden.’

Daarop keerde hij het tafereel de rug toe en begon met overgave naar een meisje achter hem te kijken, dat een grote strik in het haar droeg. Nog een paar keer probeerde ik hem voor de leeuwen te winnen, maar het was vergeefs want hij vond de haarstrik mooier. Pas toen een clown met een rood, volgeverfd gezicht zijn grimassen kwam maken, draaide hij zijn hoofdje weer in de richting van de piste en keek lange tijd zeer meewarig

[p. 203]

naar de man.

‘Meneer pijn...’ sprak hij eindelijk.

Want dat rood associeerde hij met het bloederige vlekje dat mijn gelaat wel eens vertoont als ik me gesneden heb bij het scheren.

‘Welnee, die meneer heeft geen pijn. Die meneer is leuk,’ riep ik. Hij knikte ernstig.

‘Pijn is weg,’ zei hij. ‘Pijn is naar huis, Pijn is ete. Pijn is slape.’

Want in de denkwereld van een klein jongetje wordt zonder moeite door begrippen geweend en gaan voorwerpen geregeld onder zeil. Toen hij laatst op straat een toegedekte bromfiets passeerde, sprak hij teder: ‘Hij slaapt. Droom maar mooi.’ Want dat zinnetje voegt zijn moeder hem altijd toe als ze het licht uitdraait.

De clown had zijn nummertje gemaakt.

‘Meneer eve weg,’ zei mijn kleinzoon verklarend. ‘Meneer eve boterham halen.’

Dat wisten we alweer.

Doezelig bleef hij zitten kijken en hij werd pas echt geestdriftig tijdens het paardennummer, want in de dresseur herkende hij met grote stelligheid zijn oom Henk. Hoewel oom Henk een ernstige accountant is, die ik mij moeilijk als sierlijke hippoloog in het zaagsel kan voorstellen, heb ik het hem maar niet afgestreden, want hij vond het nu juist zo leuk en wuifde onophoudelijk naar hem.

Het applaudisseren, dat hij aanvankelijk een beetje eng vond, had hij grondig onder de knie toen we eindelijk naar huis gingen, en in de tram kwam hij dan ook niet meer uitgeklapt. Moe doch voldaan in bed, vatte hij het bonte programma summier samen met de woorden: ‘Oom Henk geweest. En meneer boemboem.’

Toen viel hij met een glimlach in slaap.