Mag 't een ietsje meer zijn

Uitstapje

Tot Haarlem had ik de coupé alleen gehad - toen kwam er een middelbaar echtpaar binnen. De man brak dadelijk op de bank neer en begon woedend in een blad te lezen. Hij had geen schik meer in de schepping. De vrouw kwam rond en gezellig achter hem aan - van háár af was er weer hoop. Terwijl zij treuzelde met het koffertje, ving zij mijn van haar echtgenoot terugkerende blik en keek vergoelijkend, of ze zeggen wilde: ‘Ja, maar

[p. 126]

vroeger was hij wát een aardig ventje.’ Betrapt vluchtte ik in het ochtendblad.

‘Wil je een pepermunt?’ vroeg de vrouw.

‘Nee,’ guillotineerde de man.

‘U, meneer?’

‘Nou, mevrouw...’

Ik legde de versnapering op mijn tong. De man keek even uit het blad op en mat mij grimmig. ‘De zák. Neemt er een.’ Weerloos sabbelend keek ik terug.

‘'t Is altijd even een frisse mond,’ vond de vrouw, die niets onbeproefd wilde laten. De man dook moedeloos in de moppenpagina.

‘Dát wel,’ zei ik.

We reden verder. Tante-cato-tante-cato-tante-cato. Naast me kreeg de vrouw zware doezelogen en ging langzaam maar zeker onder zeil. Eerst zat ze netjes rechtop, de mond wat open, het gezicht ontdaan van elke routine, maar allengs begon ze te kapseizen en kwam lekker tegen me aan liggen, waardoor ons samenzijn iets schoolballerigs kreeg. Weet u een boek waarin staat hoe je daarbij kijken moet? 't Is net zo iets als een violist die bij je tafeltje komt spelen. Ik legde de krant maar neer. ‘Hij was een hele steun voor haar,’ hoor je wel eens zeggen. Nou, ik was het.

De man aan de overzijde bekeek enige foto's van badpakdames zonder het geringste vertrouwen in de opzet. Pas toen hij het blad van zich afschudde, zag hij welke plaats ik in het leven van zijn vrouw was gaan innemen. Hij glimlachte niet, maar boog zich voorover om haar met een pinnige wijsvinger in haar knie te priemen.

‘Marie. Kijk nou wat je doet!’

‘Hè?’ vroeg ze.

Ik heb altijd te doen met mensen die wakker worden gemaakt, want je stoort ze vaak bij de beoefening van de aangenaamste levensfuncties.

‘Hè...’ zei de vrouw nog eens, ‘ik droomde toch zó leuk.’

‘Dat zal wel,’ sprak de man en hij begon het landschap te inventariseren - óók allemaal waardeloos.

‘Ik droomde dat ik op reis was in de Achterhoek,’ vertelde de vrouw gezellig. ‘O, ik was nog heel jong, hoor. Jou kende ik nog niet eens. En het was er toch zó fijn... het landschap en alles... Ik had een auto gehuurd. Een taxi. Voor de hele dag, om veel te zien, want als je op reis bent, dan wil je veel zien. Nou, die chauffeur, dat was wát een aardige jongen...’

Ze keek zwemmerig naar de noodrem. We zaten heel stil - de man mokkend en ik gewoon maar een beetje.

‘Ja - en mij vond hij ook best aardig,’ vervolgde de vrouw. ‘Tenminste,

[p. 127]

dat dacht ik. Maar ineens kwam hij met een rekening van vierennegentig gulden, zo'n getypt velletje, weet je wel - nou ja, het was voor de hele dag, moet je rekenen. Maar ik hád het niet. En hij was toch zo boos op me, die man.’

Treurig keek ze me aan. Ik knikte meelevend. Toen kwam er een lichte verwondering op haar gezicht en zei ze trouwhartig: ‘Maar dat is toch zo gek in een droom hè. Je springt van de hak op de tak. Want ineens was ik weer oud. En toen kwam jij aan, Piet. En ik zei: “Piet, betaal jij die meneer even.” Nou, dat deed je.’

‘Verdómd als ik het niet dacht,’ zei de man.