Dwaasheden

[p. 158]

Gezellig uit

Vanwege het mooie weertje was er openluchtdansen voor het landelijk café. Midden op het terras vormden enige musici, die elkander deze avond voor het eerst zagen, een kruising tussen een bedaagd strijkje en iets dat te hard was; men bedoelde klaarblijkelijk een jazzband. Voor enig feeëriek licht was zorggedragen, de biertjes waren een dubbeltje duurder dan anders, en de oude kelner, die een schoon overhemd aan gedaan had, werd in verband met de te verwachten drukte terzijde gestaan door een hoogrode jongen, in een te wijde rok, die het nog niet eerder had gedaan, maar het opgewekt proberen wilde. Terwijl het terras zich vulde met paartjes, zag men hem met onzekere pas voortgaan, onder het torsen van zware bladen vol ranja's, biertjes en porties ijs, die hij, tegen alle verwachtingen in, niet liet vallen.

Dat het afleveren van de waar niet aldoor even vlekkeloos geschiedde, bleek, toen hij mijn buren-op-het-terras bediende. Het waren een gezette norse man van een jaar of vijftig en een bleek meisje, dat ‘vader’ tegen hem zei. Als ze wat zei tenminste, want de conversatie van het tweetal was spaarzaam. Beider stemmen had ik gehoord toen de hulpkelner was komen vragen. Toen had pa een biertje besteld en aan zijn dochter gevraagd: ‘Wat mot jij?’ Ze zei: ‘IJs,’ waarop hij wantrouwig informeerde wat zoiets kostte. ‘Dat ligt er aan welk ijs...’ was de jongen in rok ijverig begonnen, maar de klant had alle verdere explicatie afgekapt door bars op te merken: ‘Gewóón ijs, zonder flauwe kul.’

Zulke meisjes lijden daaronder, maar dit was een der laatst overgebleven vaders-met-gezag, zodat ze zweeg en

[p. 159]

[p. 160]

benepen voor zich uit keek. Toen kwam de jongeman aangebalanceerd met zijn blad. Hij zette het pilsje neer en hij zette het armetierige ijsje neer. En droeg al dat glaswerk vérder.

‘Hé!’ riep de man, zoals men iemand een steen nawerpt.

De hoogrode jongen stond stil.

‘Krijgt dat kind geen lepeltje bij dat ijs, of mot je het hier met je vingers eten?’ vroeg pa. De schijnober werd nog roder en keerde op zijn onzekere schreden. Hij legde het lepeltje naast 't glaasje, mompelde iets over spijt en ging heen.

‘Koekebakker,’ zei vader nog. En zo luid!

Daarop kwam een jongen. Hij maakte halt en front voor het tafeltje, bracht een glimlach te voorschijn en boog voor het bleke kind. Ze lachte terug en werd heus een beetje aardig.

‘Nee jongeman, mijn dochter danst niet met vreemden.’

Dat zei papa.

De danseur struikelde, aan zijn das voelend, naar een ander tafeltje en het meisje lepelde klein en gedwee in haar ijsje. De gezette vijftiger zat parmantig in zijn stoel: een man met een buik, met gezag, met principes...

Die des anderen daags waarschijnlijk tegen een kennis heeft gezegd: ‘Gisteren was ik nog even bij die openluchtdanserij. Om de kleine meid een plezier te doen, voel je?’