Dwaasheden

[p. 161]

Rekenschap

Toen ik thuis kwam trad mijn vrouw mij met strijdvaardige oogopslag in de gang tegemoet en zei: ‘Zeg, nu is die loodgieter nóg niet geweest.’ Ik liep net aan iets anders te denken, maar om haar te plezieren riep ik dat het een schande was en knoopte mijn jas los, want ik wilde wel thee. ‘Neen,’ zei ze, ‘ga nu dadelijk naar die huisbaas en zeg hem eens flink de waarheid. Driemaal heb ik opgebeld om te vragen of ze een mannetje wilden sturen, maar ze doen of ze gek zijn. Laat je niet afbluffen en sta op je recht. Zeg maar gerust dat we geen huur meer betalen als die kerel niet morgen komt om de goot te maken.’

Twee minuten later was ik weer op straat. Ik haat zulke missies, want wat heb je aan ruzie? Het diende evenwel volbracht te worden, want ten slotte behoef je als huurder niet over je te laten lopen door een man, die wel honderd huizen melkt en arbeidsloos corpulent wordt van het geld, dat een troep etagelieden elke maand bij elkaar scharrelt. Om in de juiste stemming te komen begon ik de scène, die ik straks moest maken, alvast te repeteren. ‘Ten slotte is een heel dak wel het minste wat een huurder mag verwachten!’ riep ik halfluid. ‘Wat zegt u, mijnheer?’ vroeg een man, die naast mij op het trottoir slofte, maar ik verhaastte mijn pas en liet hem achter mij.

Toen ik aanbelde gloeiden mijn wangen van strijdlust. De dienstbode, in keurig zwart en wit, riep ik toe: ‘Waar is meneer?’ en het kind antwoordde prompt: ‘Loopt u de gang maar door, dan komt u zo in de huiskamer.’

Ik stapte in de richting die zij mij gewezen had, klopte vluchtig op de deur en ging binnen.

De kamer was zeer groot en stampvol mensen in feest-

[p. 162]

kledij. De huisbaas zat in het zwart op een leunstoel naast zijn vrouw, die geheel in tafzij bleek te zijn gewikkeld.

Om die twee heen waren talloze bloemstukken opgesteld.

Toen ik dit alles overzag, schrok ik terug als iemand, die aan boord van een schip een deur opent en bijna in zee stapt. Ik draaide me half om, ten einde nog te vluchten, maar de huisbaas had mij al opgemerkt en verhief zich van zijn zetel. Een milde lach begon op zijn gelaat te spelen. Hij strekte de armen uit, alsof ik een kind was, dat na jaren lang dolen terugkeerde en riep: ‘Dát is aardig, nee, dat is nou verdraaid aardig!’ Royaal stak hij zijn hand uit, zodat ik ook de mijne naar voren bracht en met gestrekte arm een heel eind door de kamer liep, eer ik dicht genoeg bij hem was om die begroeting te kunnen afhandelen. Wilt u wel geloven, dat hij me op de schouder sloeg?

‘Hoe is u er achter gekomen?’ riep hij verbaasd. ‘Ik had het nog wel zó geheim gehouden.’ Hoewel ik niet wist van welke feestelijke gebeurtenis hij het middelpunt was, kneep ik mijn ogen half dicht en zei: ‘Tja...’ terwijl ik raadselachtig lachte. Daarop schudde ik de vrouw de hand en feliciteerde ook een lange slungel, die naast haar stond. Eerst later werd duidelijk, dat hij een pianist was, gehuurd om de bijeenkomst op te luisteren. De huisbaas bleek inmiddels in een patente stemming te verkeren. ‘Een borrel voor mijn beste huurder,’ schreeuwde hij week en daar kwamen ze al met een glas. Ik moest dicht bij hem zitten, daar stond hij op. ‘Het is een prachtige dag geweest,’ sprak hij ernstig. ‘U had die jongens vanmorgen moeten horen zingen. Ontroerend! En toen naar 't zwembassin, dat begrijpt u wel. De directeur van het postkantoor was er ook. Aardig hè?’

‘Verdraaid aardig,’ riep ik en nam weer een glas van het blad, dat mij werd voorgehouden. Als ik nu maar wist, wat hij aan het vieren was, want mijn indruk, dat het weleens een zilveren bruiloft zou kunnen zijn, werd door die

[p. 163]

[p. 164]

zingende knapen en de reünie in het badhuis geheel teniet gedaan.

‘Ik heb een hoop meegemaakt,’ sprak de huisbaas huilerig. ‘Maar als ze morgen tegen me zeggen: “Kees, jongen, draai er nog eens vijftien,” dan ga ik zo weer aan de slag. Wat u?’

‘Natuurlijk, voor de drommel,’ riep ik en zette mijn derde lege glas op het buffet. Wat het was heb ik niet kunnen uitvissen, maar toen ik nog een gebakje had genuttigd, heb ik hem bij 't weggaan hartelijk toegewenst, dat hij er nog vele jaren mee zou mogen voortgaan.

Thuis gaf ik een schril beeld van mijn krachtig optreden, zorgvuldig schilderend hoe kleintjes die huisbaas er weer bijgezeten had.

‘Morgen komt de loodgieter,’ besloot ik pittig.