Dwaasheden

[p. 148]

Een bezoeker

De man, die bij mij had aangebeld, verlangde, dat ik mij zou abonneren op een schriftelijke cursus in het vak, dat ik kon kiezen uit een lijst, die hij bij zich droeg, maar ik weigerde, zeggende dat ik reeds een ambacht uitoefende. Het beroep van de man bracht evenwel mee, dat hij aandrong. Hij snoefde over zijn cursussen en probeerde mijn geloof in mijn eigen beroep te ondergraven. Terwijl hij sprak, begon het hevig te regenen. De man zag om naar de plotseling glimmende straat en verklaarde, dat dit niet zo mooi was, met name voor lieden, die er zonder jas doorheen moesten en aangezien hij tot dezulken behoorde, en ik steeds van mijn moeder heb geleerd, dat men zijn medemens moet bijstaan, nodigde ik hem uit, zolang in mijn woning te schuilen. De enige voorwaarde die ik stelde was, dat hij niet langer over die cursus zou praten. Hij beloofde het en ik ging hem voor naar mijn kamer, waar hij zich in een stoel zette en de handen naar het vuur uitstrekte. Ik stond er als een soort Sinterklaas bij.

‘Aardig vertrekje,’ sprak hij, om zich heen ziende, ‘maar dat behang zou me niet zinnen.’ Ik antwoordde, het zelf wel leuk te vinden, er bijvoegend, dat smaken nu eenmaal verschillen, maar hij zei spits en een weinig geërgerd zelfs, dat er nu eenmaal dingen zijn, die als objectief lelijk kunnen worden aangemerkt. ‘Neem bijvoorbeeld uw das,’ sprak hij en ik tastte er instinctief en beschermend naar, ‘die das is objectief lelijk, omdat hard groen en hard rood elkander niet verdragen.’ Ik wilde nog wat antwoorden, maar reeds was hij uit de stoel opgeveerd en trad hij op de schoorsteen toe. Zich na vluchtige inspectie snaaks omwendend riep hij: ‘Zie ik goed, dat daar de sigaren staan?’

[p. 149]

[p. 150]

Meteen liet hij een luid gelach horen. Het was natuurlijk maar een grapje, want verdraaid, hij wilde niet onbescheiden zijn. Ik had net een blik in de spiegel geworpen om te zien of die das nu werkelijk zo..., maar toen hij van mijn knakjes repte, begaf ik mij beleefd naar de schoorsteen en hield hem het kistje voor. Hij koos, na rituele aarzeling, een mooie, nog zeggend, dat hij dit natuurlijk niet had willen uitrichten met zijn opmerking, en liet zich, door mij van een vuurtje voorzien, behaaglijk in de zetel terugvallen. ‘Het is hier beter dan buiten,’ zei hij. ‘Vervelend baantje, dat geduvel met die cursussen, ik geloof, dat ik het er maar bij neergooi. Want ik behoef het niet te doen, hoor. M'n vader is rijk, we houden twee meiden. Maar je moet toch wat om handen hebben, nietwaar? Zodra pa de pijp uit gaat, ben ik het heertje, dat voelt u wel.’ En hij deed nog een trekje.

Ik voelde een lichte ontgoocheling, want het is een kleinmenselijke trek, van mensen, aan wie men diensten bewijst, te verlangen, dat ze dan ook terdege in de penarie zitten. Déze knaap kwam echter uit een gezin met twee dienstboden méér dan ik te bevelen heb. Daarentegen rookte hij mijn knak en zag het er niet naar uit, dat hij spoedig weer in het portaal zou staan.

Ik trad aan het venster en riep: ‘Kijk eens aan, het is warempel droog geworden!’ maar hij veinsde mij niet te horen, aangezien hij verdiept stond in een boek, dat hij uit de kast genomen had. Hij las hoofdschuddend en wierp het ten slotte onzacht op de tafel, uitroepende: ‘Wat een dwaasheid! Hoe komt u aan dat prul?’ Ik nam het boek op en bracht het buiten zijn bereik. Het bleek van mijn lievelingsschrijver te zijn. Zwakjes verdedigde ik 's mans geest tegen de kritiek van mijn gast, die evenwel bleef hoofdschudden en ten slotte de schouders ophaalde, als wilde hij zeggen: ‘Nou ja, jij bent óók niet wijzer!’ Om hem niet verder te prikkelen, zweeg ik maar over de zaak. Ik zei nogmaals, dat het bezig was een lief weertje te worden,

[p. 151]

[p. 152]

want ik begon te vrezen, dat hij straks bij mij zou willen eten. Gelukkig gaf hij geen wens in die richting te kennen. Hij nam nog een knak uit mijn kistje, wierp het bandje op de grond en spuwde de punt ergens heen. Daarop verhief hij zich en begon wat door het vertrek te slenteren. ‘Wie is die oude drankneus?’ vroeg hij, voor een portret stilhoudend. ‘Dat is mijn grootvader,’ antwoordde ik, naar waarheid trouwens. Hij verklaarde, dat hij zijn vraag anders zou hebben geformuleerd, indien hij die verwantschap had bevroed en stak mij de hand toe, die ik geestdriftig drukte, want nu ging hij weg. Bij de deur sprak hij: ‘Ik kom nog wel eens aanwippen,’ op een toon, alsof hij mij een pretje in het vooruitzicht stelde. Toen stak hij rokend de straat over.