Dwaasheden

[p. 119]

Hardnekkig misverstand

Op de kaart stond dat de heer K. Blommers naar Breda was verhuisd, een simpele mededeling, waarvan de betekenis u nimmer duidelijk zal worden, als ik u verzuim te vertellen welk een merkwaardige rol de man in mijn leven heeft gespeeld. Drie maanden geleden kwam ik voor het eerst met hem in aanraking. Hij bewoonde namelijk de vrije etage met het lieve uitzicht, die ik misschien kon huren, en deed de deur open toen ik had aangebeld om zijn opstal eens in ogenschouw te nemen. Een vlezig iemand met een bescheiden stem. Ja, hij trok hier uit, want het huis werd hem te groot, sinds zijn vrouw weggelopen was. Ik toonde een gezicht vol rouwbeklag, maar hij zei kalmpjes, dat 't wel rustig was en vroeg of ik het plat óók wilde zien. Nou, als 't niet te lastig was. We klommen er op en vielen over een poes, die zwaarmoedig in een plas lag.

‘'n Mooi plat, meneer,’ zei ik beleefd, maar hij antwoordde vermoeid, dat hij er niets aan vond en blij zou wezen, als hij twee straten verder weer op kamers woonde, net als vroeger.

Alles bijeen was hij dus een sombere jongen, maar ik huurde zijn etage toch maar en sleepte er, veertien dagen later, mijn hebben en houen in.

Toen ik op de avond van de verhuisdag doodmoe in de vreemde kamers zat en mijn schoenen uittrok, omdat het tegen twaalven liep, vernam ik plotseling een merkwaardig gerucht op de gang. Ik dacht aan een wel zéér actieve inbreker, maar omdat ik waarachtig niet bang ben, rees ik op en opende de deur.

Bij de kapstok stond de heer Blommers. Hij had zijn regenjas opgehangen en keek juist nadenkend naar mijn

[p. 120]

lichtgrijze duffel, toen ik hem betrapte. Mijn verschijnen deed hem verbaasd opzien.

‘Zo,’ sprak hij. ‘Wie ben jij?’

Dat klonk niet erg beleefd, maar ik bleef natuurlijk rustig en vroeg fijntjes waarmee ik dienen kon.

‘Met óp te donderen,’ sprak de heer Blommers korzelig. ‘Wat doe jij hier, slijmerd?’

Nu werd ik ook koel.

‘Vooruit meneer Blommers,’ zei ik. ‘Geen grapjes alstublieft. U weet wel, dat ik hier woon en...’

‘Dat lieg je,’ riep hij grof. ‘Ik woon hier!’

Toen hij mij opzij duwde en de kamer binnenging rook ik de oplossing; hij was gehuld in Schiedamse nevelen.

‘Maar hoort u nu toch eens...’ riep ik, doch hij had zich reeds in een leunstoel bij de kachel genesteld, waar hij het lied ‘Lach nooit als je die wagen ziet’, aanhief. Ik probeerde tevergeefs hem er van te overtuigen, dat hij hier niet langer thuis was, maar hij sloeg geen acht op mijn betoog, dronk achteloos mijn glaasje leeg en viel in een diepe, gezonde slaap.

Daaruit ontwaakte hij eerst toen ik reeds zat te ontbijten. Hij vroeg waar hij was, als een patiënt na een aanrijding, en ik legde hem de zaak uit, waarop hij verlegen overeind krabbelde en verzekerde, dat het een misverstand was, wat ik trouwens reeds had vermoed. Bij het weggaan was hij weer helemaal het bescheiden jongmens, dat mij indertijd het plat had laten bezichtigen, alleen wat bleker, want die drank is een kanker voor het menselijk organisme.

Het incident zou hiermee gesloten zijn geweest, indien niet een week later, om kwart over elf, een zware man, die eveneens de prooi van alcoholische verhitting was, bij mij had aangebeld met de mededeling dat hij door Kees vooruitgezonden was. Ik verzekerde hem, dat op deze etage zo iemand niet gehuisvest was, doch hij stiet mij opzij, voerde enige danspassen uit en ging gezellig aan tafel zitten. Tien minuten later kwam de heer Blommers in dezelfde toestand.

[p. 121]

[p. 122]

[p. 123]

Hij had een fles meegebracht, die hij op de grond zette. Uit de kast haalde hij handig twee glazen en nu werd er gedronken, onder het uitslaan van ruwe taal. Natuurlijk maakte ik allerlei tegenwerpingen, maar de mannen sloegen daar nauwelijks acht op.

Soms zei de een tegen de ander: ‘Wat zegt hij?’

De volgende morgen was het weer hetzelfde liedje: beleefdheden en excuses, maar wat had ik daar aan? Ik ontwrong Blommers de sleutel en had een volle maand rust, als ik tenminste afzie van drie ongunstige mannen en twee suspecte meisjes, die in dat tijdvak ieder op hun beurt aanbelden, om te vragen of Kees soms thuis was.

Veertien dagen geleden echter had de heer Blommers het weer op zijn heupen. Terwijl ik in bed lag hoorde ik hem buiten schreeuwen, met enige bentgenoten. Er werd aan mijn bel gerukt, maar ik bleef koppig onder de dekens. Nu begonnen ze tegen de deur te trappen. ‘Doe open! Ik wil mijn huis in!’ schreeuwde de heer Blommers. Het duurde een vol kwartier eer hij afdroop. Ik heb de zaak aan alle kanten bekeken en dacht er al ernstig over, de man traktaten der geheelonthouders over de post toe te zenden, toen vanmorgen die kaart kwam, waarop hij zijn verhuizing naar Breda meldde. Of hij in ons jolige Zuiden de drank zal laten staan, betwijfel ik ernstig, maar ik ben er zeker van dat hij aan het slot van zijn gelagen niet zal overkomen om tegen mijn deur te trappen.