Dwaasheden

[p. 94]

De Blasiusstraat

Het is vergefelijk niet te weten, waar de Blasiusstraat zich bevindt en onbelangrijk tevens, zolang men er niets te maken heeft, maar ik moest er plotseling, des avonds om elf uur, naar toe en zou mij heel wat ongerief hebben bespaard, indien ik mij vooraf van de ligging der straat op de hoogte had gesteld. Ik ging echter op de vage aanduidingen van een conducteur af, verliet de tram toen hij mij dit aanbeval en begon te dwalen door allerlei zindelijke lanen en sleuven, wier namen met Blasius bitter weinig van doen hadden. ‘Je hebt een Hollandse tong in je mond, om te vragen,’ placht mijn moeder te zeggen, maar vragen zonder luisteraar is een potsierlijke bezigheid, waarvoor ik pas. Die buitenwijken zijn inmiddels verdraaid stil op zo'n winterse avond om elf uur. Lange tijd dreef ik dan ook stuurloos rond, toen botste ik, bij een hoek, tegen een klein, grijs mannetje op, dat, merkwaardigerwijs, twee snijkoeken onder de arm droeg.

‘Meneer,’ zei ik, ‘weet u misschien de Blasiusstraat?’

Hij legde zijn hand op mijn arm, kneep de ogen half dicht en aldus verstarrend, leek hij op iemand, die gereed staat een goddelijke ingeving te krijgen. Geruime tijd was er geen beweging in hem te krijgen. Toen sperde hij zijn kijkers weer open en sprak langzaam ‘Blasiusstraat!’ waarbij hij het manuaal maakte van iemand, die een trompet bespeelt.

Ik knikte aanmoedigend.

‘Natuurlijk weet ik die,’ riep hij daarop. ‘Ik ben er vaak doorheen gewandeld, maar hoe gaat dat dan, je slaat geen reflectie op al die bordjes.’

Nu greep hij zich bij de kin en keek streng om zich heen.

[p. 95]

[p. 96]

‘Deze kant op!’ sprak hij als een veldheer, ‘loop maar mee.’

Ik ging naast hem en dacht juist na over de een of andere simpele opmerking, die ik zou kunnen plaatsen, toen hij zélf het stilzwijgen verbrak.

‘Wat ga je doen in de Blasiusstraat?’

‘Och, zo'n beetje op visite,’ antwoordde ik vaag.

‘Zeker een meissie,’ veronderstelde hij snaaks en hij begon te krassen als een raaf, bij wijze van vrolijkheid.

Ik trok het koddige gezicht van een betrapte schuinsmarcheerder en ging zwijgend naast hem voort.

‘Wat doe je voor de kost?’ wilde hij nu weten.

‘Journalist,’ zei ik.

‘Zo. En wat verdien je per maand?’ vroeg hij.

‘Nou, niet zo erg veel,’ sprak ik, bevreemd en ontwijkend.

‘Zeg eens precies het bedrag,’ drong hij aan.

‘Ach, waarom...?’ zei ik onwillig.

‘Wat verdient je vader dan?’ informeerde hij fanatiek.

‘Dat weet ik niet,’ loog ik. Wat moest die vent?

‘Zo zo. En heb je nog naaste vrienden?’

‘Een.’

‘Wat verdient die?’

Ik bleef stilstaan. ‘Dat gaat u geen bliksem aan,’ zei ik. ‘Ik vraag u toch óók niet naar uw inkomen?’

‘Dat zou ik je trouwens niet aan je neus hangen,’ verklaarde hij en weer liet hij dat gekras horen. Ik haalde mijn schouders op en stapte enige tijd woordloos naast hem. Hij had de snijkoeken onder de andere arm genomen en liep halfluid in zich zelf te kletsen. Waarschijnlijk had ik de wijkidioot getroffen.

‘Wat heb je gegeten vanmiddag?’ vroeg hij plotseling.

‘Snijbonen met aardappelen,’ zei ik grimmig. ‘En een appel toe.’

‘Ik heb kip gehad,’ verklaarde hij. ‘Eten jullie wel eens kip?’

‘Nooit,’ luidde mijn puntig bescheid.

[p. 97]

[p. 98]

‘Dat kunnen jullie zeker niet betalen,’ zei hij. ‘Vooruit, zeg me nou eens hoeveel je verdient!’

‘Nee!’ riep ik. ‘Zanik toch niet zo, ouwe kletskous.’

De uitwerking was verrassend. Hij bleef stilstaan en keek me giftig aan. ‘Ouwe kletskous?’ herhaalde hij verontwaardigd. ‘Da's potdorie het toppunt! Geef ik me de moeite een beetje met je te converseren en dan begin jij maar meteen te schelden! Weet je wat je kunt? Je kunt doodvallen, met je hele Blasiusstraat erbij!’

Hij draaide mij zijn rug toe en liep op een sukkeldrafje een zijstraat in. Nog éénmaal wendde hij zich om en riep: ‘Zie maar dat je er kómt!’ Daarop stapte hij, satanisch krassend, verder, de snijkoeken als een kind tegen de borst drukkend.