Dwaasheden

[p. 63]

Televisie

Een vol jaar had ik Korst niet gezien, maar toen ik die avond met mijn vrouw in een net café zat, stond hij plotseling voor ons in een strak herenpak en greep mijn hand of hij mijn oom was. Mijn vrouw kreeg een compliment en ik een zware sigaar. Wel verdraaid, zo kwamen we elkaar dan tóch weer tegen in 't leven. Ja, hij was nog altijd rechtskundig adviseur en zaakwaarnemer en het ging hem fameus, want de mensen wilden nu eenmaal bij hem wezen, omdat ze wisten dat hij een macht hersens in de schedel had zitten. Hij nodigde mij eens uit op zijn kantoor te komen, overhandigde een pompeuze adreskaart en stelde een gezamenlijk dinertje op zijn kosten in het vooruitzicht, want het weerzien diende gevierd. Toen hij opstond om terug te keren naar de zakenrelaties, met wie hij daarginds aan het venster enorme projecten aan het bespreken was, schoot hem onder 't handen geven iets te binnen. Wat hij zeggen wilde, er was een kleine moeilijkheid, hij had zijn portefeuille thuis laten liggen en als ik hem nu even een tientje gaf, dan kwamen er straks geen pijnlijke situaties van. Ik had 't net bij me en stopte het hem toe, als een vlotte jongen. Hij nam 't biljet aan met de gelaatsuitdrukking van een man, die kisten vol knaken thuis heeft staan en bedankte achteloos. Morgen kwam hij 't even aanreiken. Hij knoopte zijn colbert dicht, sloeg een stofwolk uit mijn schouder en beende terug naar de dikke mannen aan 't venster.

Mijn vrouw, die hem nooit eerder ontmoet had, achtte hem een vlotte kerel, maar toen hij het geld een week later nog niet had geapporteerd, werd haar oordeel koeler. Ik moest er maar eens heengaan, meende zij en ik deed het,

[p. 64]

want de tientjes groeien mij ten slotte niet tussen de schouderbladen.

Het kantoor van Korst was aanmerkelijk minder sierlijk dan de adreskaart: een gewoon bovenhuis in zo'n straat, waar kindertjes met vieze neusjes expres in plasjes trappen. Toen ik had gebeld, werd de deur opengetrokken door een juffrouw, die van boven riep, dat ik zeggen moest hoe ik heette. Ik deed het en wou meneer spreken. Die was niet thuis, antwoordde zij. Hij nam een zaak waar, wat trouwens in zijn lijn lag. Ik beloofde terug te komen en kwam weer buiten. Om de etage van mijn schuldenaar eens goed op te nemen, stak ik de straat over en liep bijna tegen een man aan, die op het punt stond zijn huis binnen te gaan. Aanvankelijk wilde hij mij afsnauwen, maar toen herkenden we elkaar opeens: hij was Kees, een goede collega met wie ik vaak te maken heb en hij woonde met vrouw en kroost tegenover die onjuiste Korst. Toen hij mij op de thee nodigde, zei ik dadelijk ja en klom met hem mee naar boven.

Terwijl mijn gastheer naar de keuken ging om thee te zetten en zijn vrouw te kussen, stapte ik naar het venster en keek naar buiten. Een agent fietste dromerig voorbij. Een oude man sukkelde over de stoep en riep tegen een hondje, dat hij niet aan een paal moest ruiken, doch meekomen. Toen mijn blik naar de etage van Korst dwaalde, kreeg ik een schok, want over de lage raamgordijntjes aan de overkant keek ik zó zijn kamer binnen en zag hem zitten, wat gek is voor een man die buitenshuis vertoeft.

Korst verrichtte in het geheel geen arbeid, doch hing vadsig in zijn bureaustoel, als iemand, die poseert voor een olieverfschilderij. Ik greep nijdig naar de telefoon, die Kees op een kastje bij het venster had staan, draaide het nummer van de adreskaart en wachtte met een verbeten gezicht. Het was net televisie: ik zag hoe hij aan de overkant de haak van het toestel nam, ik hoorde terzelfder tijd: ‘Hallo - met het kantoor van de heer Korst.’ Hij sprak met een

[p. 65]

[p. 66]

hoog geluidje, want hij verdraaide zijn stem, zulks tot groot vermaak van de kantoorjuffrouw, die gemeenzaam op zijn bureau kwam hangen. Ik noemde mijn naam en zei, dat ik met de heer Korst wilde spreken.

‘Het spijt me,’ piepte hij, ‘meneer is er niet.’

‘Weet u 't zeker?’ vroeg ik bitter.

‘O ja,’ zong de zaakwaarnemer. ‘Meneer is de hele dag op zakenreis.’ De juffrouw brak bijna in tweeën van de pret. Ik legde de haak op het toestel en bleef nog even staan kijken. Korst bootste ten gerieve van het meisje na, hoe sukkelachtig ik daar aan het apparaat had gestaan. Toen ze alle twee over het bureau vielen van plezier, deed ik de gordijnen opzij en schoof het raam hoog op.

‘Korst!’ brulde ik.

Een jongetje, dat juist voorbijging, stortte van zijn autopedje. Korst, die me gewaar werd, kromp ineen als een moordenaar, die op een eenzame landweg de schim van zijn slachtoffer ontmoet. De lach gleed van zijn gezicht. Hij trad houdingloos aan het venster en wuifde naar me, boven de glasgordijntjes. Twee minuten later belde ik opnieuw bij hem aan en nu ging ik bazig de trap op. Hij deed luidruchtig, noemde het een aardige streek van zichzelf en herinnerde zich nog goed, hoe leuk ik zulke grapjes altijd wist op te vangen.

Maar de hoofdzaak was, dat ik even later bij Kees mijn thee dronk met het tientje in de zak. Korst zag ik somber aan zijn bureau zitten, bezig met schrijven. Hij wilde het zeker gauw terugverdienen.