Dwaasheden

[p. 59]

Verzekering

Een stukje nagloeiende sigaretteas had een klein, rond gaatje in mijn broek gebrand. Ik begrijp, dat het u koud laat, maar ik vertel het u, omdat het ongeval mij in contact bracht met de verzekeringsmaatschappij, waaraan ik nu reeds zo lang mijn penningen betaal, zonder dat ik, door het aansteken van mijn woning, die heren tot enige tegenprestatie heb geprikkeld. Thans was echter het ogenblik aangebroken, om de rijpe vruchten van een jarenlange voorzichtigheid te plukken.

Met de broek in een krantje, spoedde ik mij naar het kantoor van de maatschappij. De portier, die een nieuwsgierige indruk maakte, liet mij het pakje openen en bekende ook zo'n broek te hebben, zij het wat lichter van tint. Ik noemde dit, in verband met de naderende zomer, een onderscheid, dat hem bevoordeelde, waarop ik, en passant, informeerde, op welke kamer ik mij had te vervoegen. Hij adviseerde maar eens naar 63 te stappen. Daar zou men mij wel uit de brand helpen.

Op die kamer zaten twee jonge meisjes te wachten, tot zij zouden gaan trouwen. Zij vonden mij al dadelijk een rare knaap, maar toen ik bekende dat mijn bezoek samenhing met een broek, barstten zij uit in een geschater, dat niet luider geweest zou zijn, indien ik mij, bij vergissing, zonder het bedoelde kledingstuk te dragen in die kamer vertoond had.

‘Wilt u de chef even roepen?’ vroeg ik parmantig. Zulke kwesties smijt ik dadelijk hoger op.

De jongedame, die mij te woord had gestaan, begaf zich hinnikend in een nevenvertrek, terwijl de achtergeblevene alle moeite deed zich te bedwingen. Nu trad een man binnen,

[p. 60]

wiens uiterlijk en vermogen verried, mensen over te halen tot het doen van uitgaven, waarvan ze later spijt hebben. Ik nam mij voor, mij door hem in geen geval tegen enig ongerief te laten verzekeren, en ontdeed dadelijk mijn broek van het papier. De jongedames verlieten haastig het lokaal, maar de man hief het kledingstuk in de hoogte en bracht het gat vlak bij zijn oog. Hij begon te mompelen. Daarop verzocht hij mij een ogenblik te wachten en spoedde zich, met mijn broek, in het zijvertrek.

Ik zette mij in een hoekje, vlak naast de kast en zag de beide jongedames terugkeren. Terwijl ik mijn gelaat een emotieloze uitdrukking deed aannemen, kropen zij naast elkander achter een schrijfbureau en begonnen fluisterend op te sommen, wat er aan mij schortte. Ik bleef evenwel

[p. 61]

[p. 62]

volharden in de pose van de wachtende jongeman, die niets bemerkt, en wist mijn zogenaamde verveling geraffineerd te accentueren, door een beetje met de vingers tegen de kast te trommelen.

Toen kwam die man weer binnen. Hij zag me niet zo gauw, achter m'n kast, en riep, na het vertrek rondgekeken te hebben: ‘Waar is die vent van die broek nou?’

Ik stond op.

‘Aha,’ zei hij kalmpjes, ‘meneer verzoekt u wel vriendelijk, even binnen te komen.’

Binnen stond een klein, grijs mannetje met een loupe in de hand over mijn broek gebogen. Hij was de oppernepper.

‘Wij hebben de zaak eens onderzocht,’ zei hij. Met ‘wij’ werden hijzelf en die valse jongen bedoeld; ‘de zaak’ was blijkbaar het gat.

‘En?’ vroeg ik.

‘Tja,’ sprak de grijsaard, ‘dáártegen is u niet verzekerd.’

‘'t Is toch brandschade,’ merkte ik op.

‘Schroeischade bedoelt u!’ riep de man fijntjes, ‘en schroeischade valt niet onder de verzekering. Wij moeten ons natuurlijk aan de letter houden...’

Hij hield zich aan de letter. En ik hield dat gat in mijn broek. Dáárom zit ik tegenwoordig zo vaak met de benen over elkaar.