Dwaasheden

[p. 55]

Feeststemming

Als het regent moet je zo'n kermis mijden. Maar toen ik van huis ging was het droog en toen ik er kwám, begon het zo'n beetje te druppelen. De anderen hadden het zien aankomen. Zij ontbraken. Er waren dan ook niet veel mensen, en de zeldzame verdwaalden, die er nu eenmaal liepen, wilden nergens in. Niettemin jubelden alle orgels, en riepen de standmakers, dat je binnen komen moest, teneinde te lachen en te gieren, maar dat deed niemand, want kermisvieren is een koorts die, bij de verkoeling van een Hollandse regenbui, eenvoudig niet optreedt.

Ik besloot inmiddels de elementen te negeren en het vermakelijk program onverstoord af te werken. Ik liet mij ronddraaien, ging een weinig schokken in een daartoe strekkende machine, gleed met buikwee van de achtbaan en stortte eenzaam doch hard op de band zonder einde. Voldoende dooreengeschud, begaf ik mij daarop naar de poffertjeskraam, teneinde mij te voorzien van de rituele lekkernij.

Die tent was erg leeg. Een dikke man in het wit stond blasé een beetje voor zich heen te bakken, en een Dosto-jewski-figuur kwam mij humeurig vragen, wat ik verlangde. Poffers verlangde ik, net als die meneer daar. Want er was heus nóg een.

Hij zat twee tafels verder en praatte met zijn gebak. Vóór hij een poffer opat, maakte hij zijn excuses. Wie er abnormale beleefdheid in ziet, heeft het mis, want deze grote, blozende man was ten prooi aan alcoholische vervoering.

Nu fascineren eenzame dronkaards mij. Ik begrijp ze niet; ik krijg altijd de indruk, dat ze uit een volle Jan Plezier gevallen zijn en voortzetten, wat zij in een goed gezel-

[p. 56]

schap begonnen. Déze man inmiddels was de vlees geworden opgewektheid. Hij had een intiem, doch koninklijk plezier en liet, zeer onverwacht meestal, een aanstekelijk geschater horen, waarbij zelfs die bakker omkeek.

De laatste poffers deed hij in zijn broekzak. Zoiets geeft natuurlijk vlekken, maar daar zou hij eerst des anderen daags achterkomen. Voorlopig deed hij een trein na. Hij ging sissend door die lege tent en imiteerde, bij tijd en wijle, zeer wezenlijk een stoomfluit. Bij mijn tafeltje hield hij halt en liet veel rook ontsnappen. ‘Wil je de kolenwagen

[p. 57]

wezen?’ informeerde hij. Ik gevoelde mij als een student die, op het examen, wordt ondervraagd over een boek, dat hij niet heeft bestudeerd. Mijn antwoord bleef dan ook lang uit; toen ik eindelijk iets wist, was de trein alweer verder en vloog gillend door de bocht.

Een kwartier later zag ik hem terug. Hij had zijn spoorwegvermomming afgeworpen en stond wat te schieten. Daarbij trof hij geen doel, doch ieder schot, hoe mis ook, gaf hem aanleiding tot een feestelijk hoerageroep. Hij amuseerde zich kostelijk, zélfs toen hij, moegeschoten,

[p. 58]

door de regen dwaalde, op zoek naar een nieuw vermaak. Zingend liet hij zich ronddraaien en jubelend onderging hij de vilaine marteling der Amerikaanse trappen. Toen hij, onder het uitstoten van vérdragende indianenkreten, gebruik maakte van de luchtschommel, begon hij sterk de aandacht te trekken. Er werd naar hem gekeken en over hem gepraat. Moeders tilden haar kinderen op, opdat zij goed konden waarnemen, hoe zij later niet moesten worden. Terwijl hij, om redenen van fantasie, met negatie van het trapje van een verhoging bij de kassa sprong, trad de ernstige jongeman op hem toe. De ernstige jongeman was bij de politie; nog niet zo lang. Hij wist niettemin precies wat mocht en wat niet. De eenzame feestganger nu was, naar zijn gezaghebbend oordeel, iets verbodens. Hij nam hem bij de arm en leidde hem naar het hek.

Toen was er niemand meer die pret had.