Dwaasheden

[p. 30]

Ter introductie

Aan een ingenieur moest ik vragen stellen, ten behoeve van de steeds interessante inhoud van mijn krant. Ondanks zijn technische opleiding was het zo praktische telefoontoestel nog niet tot zijn woning doorgedrongen, weshalve ik een trammetje nam en bij hem aanbelde. Hij woonde in een van die kaal-nette straten, waar nooit kinderen spelen, omdat er enkel bejaarde gepensioneerden gehuisvest zijn. Zijn hospita deed mij open, een gezette vrouw van in de vijftig, in peignoir, ondanks het late middaguur, want zij behoorde tot de vrouwen, die zich alleen opschikken als ze de straat op moeten.

Zij verklaarde, dat de ingenieur in het bad zat, maar toen ik zei, dat ik dan wel weer ging, verzocht zij mij haastig of ik wilde binnentreden. Het bad liep namelijk al ten einde; straks was de man droog en mocht ik ongetwijfeld boven komen.

In haar eigen woonvertrek liet zij mij wachten. Er stonden stenen olifantjes op het dressoir en er hing die merkwaardige geur, welke het leven van zulke eenzame dames begeleidt: een afstotend mêlée van reukwater en schimmel, waarvan men droefgeestig wordt. De vrouw praatte onafgebroken. Ze vond het wel leuk, dat er iemand luisterde, geloof ik. De ingenieur was een braaf man, zo vernam ik. Hij leefde eenzaam en niet zeer vrolijk. Doordeweeks ging hij iedere ochtend even naar een bureau, waarmede hij verband hield, doch des zondags bleef hij maar thuis. Hij nam dan niet de moeite zich te kleden, maar scharrelde in nachthemd door zijn vertrek, dat duister was, omdat hij de gordijnen gesloten liet. Soms las hij een boek, maar meestal bleef hij, het grootste deel van de dag, op de divan liggen

[p. 31]

[p. 32]

suffen of sluimeren, tot het tijd werd weer naar bed te gaan. Veel last had de hospita niet van hem, maar een enkele keer, zo verhaalde zij, kwam het wel voor, dat hij des avonds met een ongewone kleur op de wangen het huis uitsnelde. Zij kende dat. Des nachts keerde hij dan terug en was niet alleen. Hij liep op de tenen, en die vrouw ook. De hospita was daarop echter steeds verdacht. Ten gepasten tijde trad zij uit haar slaapvertrek, en verlangde, dat de dame het perceel zou verlaten. Dit geschiedde dan, en enige weken lang bleef de ingenieur schuw en overdreven beleefd, proberend zijn vergrijp goed te maken door het meebrengen van verrassingen. Soms waren het bloemen, maar ook wel eens eetwaren. De hospita vergaf het hem, doch niet geheel, want zij was een fatsoenlijke vrouw, en zo een kan een dergelijk optreden moeilijk billijken.

Haar rechtschapenheid had haar inmiddels niet voor ongeluk behoed. Van haar man was zij gescheiden, een droeve zaak, die haar nu nog de tranen op de wangen dreef. De echtgenoot had niet gedeugd, zo vernam ik, hoewel hij een hoge positie bekleedde op een bank. Toen de scheiding uitgesproken was, begaf de hospita zich iedere morgen, regelmatig als een kerkgang, naar zijn kantoor. Zij placht zich dan in de hal op te stellen en luid te schreeuwen, want zij stelde er prijs op, dat ieder weten zou hoe slecht hij haar behandeld had. ‘Daar zit de schooier,’ riep zij meestal en wees hem met de vinger aan. Op den duur had zij succes, want hij werd ontslagen en sukkelde sindsdien met betrekkingen, een resultaat dat haar veel voldoening schonk.

Ik hoor het water weglopen,’ zei ze, ‘waarschijnlijk is meneer zover.’

Even later trad ik zijn kamer binnen, waar hij schoon en rozig aan de tafel zat.

‘Wat is er van uw verlangen meneer?’ vroeg hij en hij deed vlot en een beetje gewichtig.

Maar ik zag hem sluimeren op de divan en sluipen op de trap, zodat ik de goede toon moeilijk vinden kon.

[p. 33]