Dwaasheden

[p. 34]

De motorfiets

Vlak tegenover mij woont een rijwielhersteller. Hij heeft altijd een vuil gezicht, ook des zondags, als hij voor zijn raam zit met losse boord. Op werkdagen staat hij van vroeg tot laat over onderdelen gebogen. Het uit elkaar nemen van voertuigen is een hartstocht van hem. Wanneer je met een gave fiets voor zijn deur staat, loopt het water hem uit de mond en spelen zijn handen zenuwachtig met de tang.

In zijn geïmproviseerde etalage staat één nieuw stuk: 'n motorfiets, met lefknalpot. Deze logé is zijn trots. Hij neemt haar ééns per maand uit elkaar, bij wijze van delicatesse. Mij heeft hij, meerdere malen, op de schoonheid en de levensduur van het voertuig gewezen. In één van die gesprekken heb ik, onvoorzichtig genoeg, laten blijken, dat het bezit van een motorfiets mij begeerlijk voorkwam. Sindsdien heeft hij er mij mee vervolgd. Wanneer ik des ochtends mijn huis verliet, stond hij mij reeds voor zijn keet op te wachten, teneinde mij glimlachend te kunnen toeroepen: ‘Hebt u al een besluit genomen?’ Soms beperkte hij zich tot een zwijgend duimgebaar in de richting van de etalage om mij te doen weten, dat zijn lieveling nog altijd voor mij gereed stond, een andere maal riep hij mij ernstig toe, dat er ‘weer iemand om geweest was’, zodat ik bliksems gauw toehappen moest.

Ik vervloekte mijn loslippigheid en probeerde hem duidelijk te maken, dat het begeerlijk vinden van een motorfiets, nog niet het bezit van het nodige geld insluit, doch voor deze redenering was hij niet toegankelijk. Hij gaf glimlachend als zijn mening te kennen, dat hij mij als een gefortuneerd jongmens beschouwde, ongetwijfeld in staat

[p. 35]

[p. 36]

tot de aankoop van de motorfiets, die - zo voegde hij erin mijn eigen belang aan toe- in verband met de jongste eigenaardigheden der staalmarkt wel spoedig in prijs stijgen zou.

De tragedie is nu, dat vorige week een van mijn kennissen zijn motorfiets voor tien gulden aan mij heeft overgedaan. Hij was er namelijk mee gevallen en had de beide benen gebroken. Blijkbaar wilde hij mij daartoe eveneens in staat stellen, want toen ik hem in het ziekenhuis bezocht, heeft hij het ding onmiddellijk aan mij verkwanseld.

Het valt mij moeilijk de blik te beschrijven, waarmede de rijwielhersteller mij aankeek, toen ik voor het eerst met mijn aanwinst voor de deur verscheen. Het deed mij denken aan een bruidegom, die, de dag voor zijn huwelijk, zijn bruid in de armen van een ander ziet. Langzaam wendde hij het vuile hoofd af en begon zenuwachtig enige rijwielen uit elkander te nemen. Ik reed vol zelfverwijt de straat uit.

De lezer, die aan dit vlotte wegrijden gevolgtrekkingen verbindt ten aanzien van de kwaliteit der motorfiets, heeft het mis, want alleen de eerste ochtend verliep de start zo goed.

De volgende dag reeds begon mijn koopje kuren te vertonen, die het sindsdien behouden heeft. Ik moest ongeveer zeven minuten lang aantrappen, voor en aleer de motor bereid was met het rijden ernst te maken. De rijwielhersteller had zich zwijgend voor zijn deur opgesteld. Mijn getob deed hem verscheidene malen in een smalend gelach uitbarsten.

Dit is zijn wraak. Wachtte hij mij vroeger op, teneinde mij op zijn etalage opmerkzaam te maken, thans staat hij iedere morgen gereed om zich met mijn onwaardige vertoning te amuseren. Uren later klinkt zijn hoongelach mij nog in de oren.

Verhuizen zou wel het beste zijn, dunkt mij. Maar waarhéén?

[p. 37]