Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 361]

Spiegel en schaduw

Loop ik 's nachts door Amsterdam
langs grachten, kaden en straten,
dan weet ik alleen te zijn, want
ik hoor mijzelve praten.

Ik sta soms plotseling stil
op een brug over een dier grachten
en denk: wat men van mij wil
kan ook wel tot morgen wachten.

Had ik het gisteren gedaan
dan zou ik hier niet zoo loopen.
Anders, misschien meer voldaan,
maar zonder dit sling'rend hopen.

Gist'ren is altijd volbracht
- een steen gezonken in water -
en alles wat men verwacht
komt wel eens, maar hoeveel later?

Ik loop door en praat met een,
die antwoordt op al mijn vragen.
Ik zeg: ben je ook alleen?
En jij: moet je dat nog vragen?

Wij gaan door de Leidsche straat
en schuifelen langs de ramen,
ik luister wanneer hij praat
en denk dan: wij zijn toch samen.

[p. 362]

 

Maar in een geslepen glas

 

bij een winkel op een der hoeken

 

ontdek ik dat ikzelf het was,

 

die voor me heen liep te vloeken.

 

 

 

Geen schaduw bleef er van hem

 

met wien ik heb loopen spreken

 

nog geen echo van zijn stem -

 

ik heb lust dien spiegel te breken.

 

 

 

Ik ga verder, weer een brug,

 

en voor mij uit een gestalte;

 

ik verhaast mijn tred, zijn rug

 

komt naderbij, aan de halte

 

 

 

der tram op het Leidscheplein

 

weet ik hem voorbij te komen -

 

dat het mijn vriend niet kon zijn

 

had ik ook wel kunnen droomen.

 

 

 

Maar wie droomt er wat hij weet

 

en wie weet er wat hij zal droomen -

 

o schaduw die naast mij gleed,

 

o woorden naast mij vernomen.

 

 

 

Men heeft mij altijd gezegd,

 

dat dit is een misselijk teeken;

 

het komt ook zelden terecht

 

tenzij men den spiegel kan breken.

(K.K.K. 1940)