Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 350]

Vervreemd van deze wereld...

I

Vervreemd van deze wereld en van de luide Redeloozen,
die overstroomen u met van hun woorden het geweld,
en zeg: ik heb nimmer mijn hart op dit bedrog gesteld
en wat hun ijd'le monden braken wordt niet door mij verkozen.

En wendt u van de pleinen en de straten, waar zij de hoozen
van hun verderfelijke wanen hebben uitgestort
en met verraderlijke waap'nen menigten omgord
door hunne leuzen zoo vervoerend als de geur van rozen.

Vervreemd van deze wereld - de hooge wolken drijven,
het water stroomt en wees alleen met wolken, zee en wind
en weet dat van dit leeg misbaar hier niets zal achterblijven
en dat in dit domein hun kreet niet eens een echo vindt -
de breede waat'ren stroomen, de hooge wolken drijven
en stel uw hart alleen op wolken, zee en wind.

29 Juli '34

(Ms. C.)

[p. 351]

III
(Fragment)

De aarde, die hen op heeft genomen,
de hemel, die over hen staat,
behoeden de hooge droomen
in een sterk en veilig beraad,
tot de dag en het uur zal komen
en een vlam door de wereld slaat.

Een is gestort ruggelings ter aarde,
in zijn krampende hand wat zand
tot oogen, verwonderd starend,
door eeuwigen slaap overmand,
loken en zijn aêm zich vergaarde
in: O Heimat, mein Heimatland...

Een ander had geen blinddoek van noode,
den muur niet die achter hem stond,
hij keek in het avond-rooden
met een kleine lach om den mond
van deernis met hem die doodde
en die zijn droom niet verstond.

De derde heeft gefluisterd de namen
van wie hij het diepst heeft bemind,
- - - - - - - - - - -

(Ms. C.)