Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 344]

[Dek haar oogen toe ...]

Dek haar oogen toe en weer van haar
wat martlend haar hart heeft bevlogen;
zij weet niet eens waarom en vanwaar -
dek dan toe beî haar donk're oogen.

Misschien is ook dit alles om niet;
in een eigen wereld verdoken
bleef zij achter met haar verdriet;
woorden hebben het niet gebroken.

Wat bloemen, een lied en mijn hand,
maar een hand is een machtloos ding
en het lied dat ik voor haar zing
blijft enkel een hulpeloos pogen,
gelijk mijn hand die schuw overspant
den afgrond van twee donk're oogen.

(K.I.N. 1933)