Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 341]

Infante

I

Hoe kwam zij daar verdwaald,
waar de zon Castilië schroeit,
geboren voor geluk,
zoo totterdood vermoeid?

Een vogel, schuw en bevreesd,
en zwervend van zaal tot zaal,
weerloos tusschen de muren
van een streng Escuriaal.

Meedoogenloos besloten
tusschen die wreede pracht,
waaruit zelfs droomen niet vluchtten,
bij dag niet en niet bij nacht.

Eed'len en trotsche vrouwen
neigen in hoofsch betoon
voor Spanje's ranke Infante, -
het hart vindt er geen woon.

Soms leunt zij uit een venster.
Het water van de fontein
klatert zoo koel en helder;
zij voelt ergens een scherpe pijn.

Oranjeboomen geuren;
zij sluit het venster weer dicht
en draagt door de hooge gangen
het masker van haar gezicht.

Zij was allang gestorven
voor de dood haar tot zich nam
en met snelle, zeek're handen
doofde een kleine vlam.

[p. 342]

 

Zij was allang ontvloden,

 

toen zij zwierf van zaal tot zaal,

 

weerloos tusschen de muren

 

van een streng Escuriaal.

[p. 343]

II

Men heeft haar een ochtend gevonden,
toen de vroegmis gelezen was,
in het park bij den versten vijver
op het korte, verschraalde gras.

De smalle schaduw der struiken
beschermde haar voor de zon,
maar geen beschutte haar leven
voor Castilië en Arragon.

Zij lag daar gelijk een vogel
in zijn snelle vlucht geraakt,
neergestort en ontredderd,
onverhoeds tot den dood ontwaakt.

Men heeft haar weggedragen,
haar handen vielen naast de baar,
zoo tenger van geleding
maar van kleinoodiën zwaar.

Het kruis tusschen smalle ving'ren,
gebeden bij nacht en bij dag,
het stille schijnsel der kaarsen,
waar een kleine Infante lag.

Over Spanje zongen de klokken
van kapel en kathedraal,
herdenkend een schuwe doode
in het streng Escuriaal.

(H. 1933)