Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 330]

Zomeravond

Zij gaf waar hij om vroeg -
om zijn hand, die teeder was,
zijn warme, sterke mond en
den geur van het hooge gras,

en schreide niet eens daarna,
maar schikte zwijgend haar kleed,
terwijl om haar smalle mond
een kleine glimlach vergleed.

Lang leek de weg naar huis,
snel ging haar rappe voet,
het was laat en zij wist:
moeder vond dat niet goed.

Aarzelend werd haar blik
toen moeder naar haar zag,
zij antwoordde op een vraag
met een andren, dieperen lach,

dien zij-zelve niet had vermoed...
Haastig zei ze goeden nacht.
In het lage slaap-vertrek
lag zij wakker den ganschen nacht.

(N. 1930)