Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 329]

Les grognards

Een stroozak soms maar méést den harden grond,
als Mariette nog heeft een slok cognac,
't geweer: de liefste die hun slapen deelt,
de sterren-fonkelende lucht: een veilig dak,
vertrouwder dan de zoldering van het huis
waar zij den nacht vóór Austerlitz verbleven
en waakten tot de koperen reveille
hen opriep tot den dood èn tot het leven!

Gevreesd, maar zelf voor God noch duivel bang,
trouw aan de flard-doorschoten vaan
en aan den tengren roekeloozen knaap,
die eens bij Jena hen was voorgegaan,
weet hun standvastig en manmoedig hart
geen dieper liefde noch een zóó volkomen
als dèze, die hen in den korten slaap
nog van de vlucht eens adelaars doet droomen.

Zij hechten aan geen land, aan geen bezit.
Egypte's witste zon noch Moskou's rooden brand,
de Newa niet en niet de heldere lucht
en warmte van het Italiaansche land.
Een vrouw misschien... goed voor één enklen nacht,
als reeds te lang de kruitdamp was vervlogen
en de verveling traag werd omgebracht
bij drank en dobbelspel en donkre oogen.

Maar als de roffel slaat en zij de vaan
boven de scharen hóóg zien uitgetild,
als na de charge van de kurassiers
hun kapitein het laatste commando gilt,
slaan zij verliefd de hand aan het gevest,
- een droom bevangt hun trouw soldatenhart -
en stervende verraadt soms één 't geheim:
‘Vive la France et Bonaparte’.

(N. 1930)