Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 327]

Einde der reis

Achter het venster
wordt de avond grijs
over duinen, zee en
de ziel gaat op reis.

Vliedend, voortvluchtig,
los van het bloed,
eindlijk ontkomen,
eenzaam voor goed.

Klein wordt het leven
en de dood is een lied
al voorbij en vergeten
gelijk vreugde en verdriet.

Een landschap van sneeuw,
der wateren vlak,
bosschen en bergen
en het veilig dak,

de velden van ijs
en de lusten der stad,
al wat ik eenmaal
hartgrondig bezat,

strijkt als een landschap
onder mij door,
nabij en voorbij,
verdwenen, teloor...

Sneller en sneller,
tusschen wolken en licht,
het laatste dat brekend,
wanklende zwicht,

[p. 328]

 

zwervend langs sterren,

 

der planeten vuur

 

naar het eindlijk doel

 

van dit avontuur:

 

 

 

achter het venster

 

wordt de avond grauw...

 

een kamer, de stilte en

 

mijn slapende vrouw.

(N. 1930)