Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 324]

Oude kwatrijnen

I

Wie in des levens weelden zijn gestorven,
wie nooit hun deel van 't leed hebben verworven -
zij zijn de roekelooze plukkers van het fruit,
dat tot het klokhuis is bedorven.

II

Ontwakend uit dien langen nacht van vreezen
waart gij van mij en ik van u genezen -
die bij de smart elkanders troosters zijn,
vinden bij vreugd het eigen kleine wezen.

III

Mijn hart is van uw wijsheid gansch vervuld,
ik zoek vergeefs het woord, dat haar onthult -
Tot aan der dijken kruinen staat het water -
o Heer, heb nog éen oogenblik geduld!

IV

Laat u niet door der lieden logentaal misleiden,
zwart is hun hart, zij spraken list en laster beiden -
Bedenk: in 't alom donker is de schijn der kaars wel zwàk,
maar reeds van ver kan men de lichtbron onderscheiden.

V

In uwe verzen hebt gij al uw smart aan ons beleden,
in elk gesprek hebt gij zorgvuldig iedren ernst vermeden -
Zeg zèlf: zaagt ge' op een feest ooit oudre vrouw, rondom
wier mond betooverend een jonge lach niet is gegleden?

[p. 325]

VI

Denkt niet, dat wat gij vroeger hebt misdaan
zal in den loop der jaren wel vergaan. -
Al wordt het bloeden van de wond gestelpt,
't is al om niet, het teeken blijft bestaan.

VII

Mijn hoogmoed heeft vergeefs uw komst bezworen,
mijn liederen waren trotsch en ijdel om te hooren;
ik, dwáas - de ster, die onbereikbaar schijnt,
wordt in de kleine waterplek herboren.

VIII

Hoe zeer gij mij met liefde hebt verwond,
zij is van dit bestaan de éen'ge grond. -
Voller en dieper her-begint het bloeien,
het snoeien maakt den struik gezond.

IX

De wind bestrijkt ons dak en ook de verste kust,
hij dooft der dieren roep en hunnen lust -
wij zijn een deel van uw onmetelijk bestek,
in u vindt zelfs des harten tocht zijn rust.

X

Ik heb u wel voor-zegd dat dit moest komen.
Uw dagen waren leeg van ijdele droomen. -
De drenkling grijpt den halm in zijn bereik,
maar onherroepelijk de wateren stroomen.

XI

Met elk woord dat ik schreef heb ik mijzelf bedrogen,
hoe roekeloos en snel heb ik hun waard' gewogen -
zij werden als het stof dat heenwaait met den wind
bij d' eersten aanblik van uw ondoorgrondlijk oogen.

(N. 1930)