Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 321]

Oudejaarsavond 1929 of het gesprek in ‘de wellevende pelikaan’

(In 'n klein estaminet genaamd de ‘Wellevende Pelikaan’ zit Thomasvaer aan 'n tafel. Het loopt zoetjesaan tegen twaalven. Pieternel, de omvangrijke waardin, hangt over den toog.)

Pieternel

(mopperig):

't Is bij twaalven al bekant
En jij bent de eerste klant,
Moet dàarvan de schoorsteen rooken?
't Vuur kan je d'r nauw van stoken!

Thomasvaer:

Niet zoo somber, meidjen-lief,
Vòor de ochtend als een dief
Dezen nacht heeft weggekaapt,
Voordat jij nog 2 maal gaapt
Zal dit fraai estaminet...

Pieternel:

Pràten maakt de soep niet vet!

Thomasvaer:

Waarom ben je zoo aan 't klagen?
Het verkort maar onze dagen.
Kijk 'es liever naar mijn glas,
Dat zoo pas gevuld nog was!

(Pieternel vult Thomasvaer's glas en schenkt ook het hare nog 'es bij)

Thomasvaer

(verheerlijkt glimlachend):

Wat een fonkling en een kleur!

Pieternel:

Wat een brandend-zaal'gen geur!

Thomasvaer:

Stroomend graan en vloeibaar goud!

Pieternel:

Daarbij wordt 'n vrijer oud!

Thomasvaer:

En dan zijn er toch nog menschen,
Die dit nobel vocht verwenschen!

Pieternel:

Volg hen niet op hunne paden

Thomasvaer

(heftiger):

... en hun drooggelegd beraden.
Dieper dan der sterren gloed,
Kouder dan de winternacht,

[p. 322]

 

Als 'n zoen soms streelend zacht

 

Monden brandend gloeien doet,

 

Staat de vreugde in dit glas

 

Stil en zuiver opgetast...

 

als ik tien jaar jonger was...

 

Pieternel:

 

(mijmerend)

 

Thomasvaer, word nou niet lyrisch!

 

Heusch, ik weet wel van wat dier is

 

Onderscheidt ons onze rede,

 

Maar zij kennen niet de zeden

 

Om het proeven te verzaken

 

Voor zooveel bijkomstige zaken!

 

Drink! Dit is vergetelheid

 

En het jaar dat is vervlogen

 

Wordt een laffe, leege logen

 

Bij een glas, vòl en bereid...

 

Thomasvaer:

 

Ja, màar...

 

Pieternel:

 

... Er vált niets te maren!

 

Waarom zou je blind je staren

 

Op twaalf korte, snelle maanden,

 

Die enkel een doortocht baanden

 

Tot een glorieuser tijd,

 

Die voor ons ligt weg-geleid!

 

Zie dit levenwekkend water,

 

Dat de goden af doet dalen

 

Naar deez' aardsche tranendalen,

 

Om er stiekum weg te halen

 

In hun glanzende bokalen

 

Nectar, dien wij voor hen stoken,

 

En wiens geuren zij ginds roken

 

Op 't Olympisch berg-plateau...

 

Thomasvaer

 

(lachend):

 

Pieternel, word nou niet lyrisch!

 

Heusch, ik weet wel van wat dier is

 

Onderscheidt ons onze rede....

 

Al die praatjes geef 'k cadeau!

[p. 323]

 

(Op dit sublieme moment meent de klok twaalf slagen te moeten laten hooren. Verteederd kijken de dramatis personae elkaar aan en klinken):

 

Thomasvaer:

 

Je gezondheid, Pieternel!

 

Pieternel

 

(ontroerd):

 

Prosit Thomas, insgelijks,

 

En al benne' we niet rijk,

 

Dat je ze nog lang mag lusten!

 

Thomasvaer:

 

Daaraan zal het niet mankeeren

 

(drinkt zijn glas leeg)

 

Maar 'k ga nu eens huiswaarts keeren

 

Wees gegroet en wèl te rusten!

 

(àf)

(R. 1930)