Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 313]

Lof van den bols

Voor Mevr. J. Franken Pzn.

De koelte stroomt den avond in
en door het venster valt het licht
al aarzelender in 't vertrek
en op mijn handen en gezicht.
De tocht was lang en zoo vermoeid
als een die enkel wacht den dood,
leun ik gebogen over 't blad
belast met drank en brood.

Gestapeld ligt de sob're spijs
op een eenvoud'ge, ruige schaal,
daarnaast het glas en hooge kruik:
mijn krachtig, geurend avond-maal.
‘Het leven berst nog van geluk’,
zoo denk ik en mijn wenschen gaan
uit naar de vreugd' die voor mij staat
aan vloeibaar, helder graan.

De bruine en forsch-gevormde kruik
rijst met den rood-gelakten mond
nog onaantastbaar in het licht,
dat door de lage kamer zont
en wervelt langs den witten wand,
gebalkte zoldering en aan
deez' laten, gulden gloed herken 'k
den gloed van 't kostlijk graan.

Eén oogwenk - uit den korten hals
stroomt het voorzichtig in het glas,
dit leven-wekkend water, dat
ik dank aan 't golvende gewas
dat zomers alle landen verft
met gouden baan naast gouden baan,
een vorstelijk en trotsch bezit,
het onvergank'lijk graan.

[p. 314]

 

De kracht der aarde en van de zon

 

den brand en zuiverenden geest,

 

de koelte van den open wind,

 

de warmte van het zomersch feest -

 

o water, wie uw laafnis smaadt

 

doolt in een blinde, armzaal'ge waan

 

voorbij uw troost, uw diep geluk,

 

mijn stroomend, gloeiend graan!

(R. 1928)