Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 302]

‘Die alte geschichte’

Naakt als de dag, waarin heur schijnen smoren
en geenen vonk ontschampt haar oog's metaal,
ziè, enkel rest in schemer's teed'ren draal
van een voorbije vreugd het broos bekoren:

Spijzen kostlijk bereid, wijnen verkoren,
geen and're ziel zat aan ons avondmaal,
de luchters hèl, in uwer oogen zaal
schuchter vermoeden van wat ons ging behooren...

Vele seizoenen hebben hun snoer gewonden,
maar in ziel's wand staat uw wreed hart gegrift:
bizarre ets, als met een spitse stift
getrokken tot smaller vore oop'ne wonde...
en mijn oud hart heeft enkel u weergevonden
als zijn begeeren spant tot late drift.

(N. 1927)