Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 301]

Strophen

De dag deint traag als een verlaten deun
tusschen de welke wulften der verzonken steden, -
bijzij de bedding en voorbij de veil'ge reede
resten uw oogen tot een trieste steun.

Langs alle waat'ren, waar hart's booten voeren,
dolen mijn vreezen tot een goede rust, -
maar àl vertrouwde vuren zijn gebluscht
onder der heem'len wankellooze vloeren,

en langs het pad, waar 's avonds geen meer zwerft,
- het duister stuwt tot stad's verborgen kolken -
onder den barren jacht van vroegjaar's flarden wolken
schouw ik den droom, die alle leven derft. -

Dit eèns te zien en geen zal u meer binden,
uw handen tasten als in onvermoede koorts,
wijl aan den einder de ongedoofde toorts
waaide van hen, die nooit genoeg beminden.

(N. 1927)