Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 291]

Wintermiddag

Ik weet hoe weerstandloos mijn hart
zich door het duister nemen laat,
als vond het eindelijk een vriend
gelijkgezind, een kameraad,
alsof het eeuwen had verwacht
dat op dìt wintersch middaguur
de vriendschap naad'ren zou die weet
van afstand niet en niet van duur,
een overgave zoò volstrekt
dat er geen plaats blijft toe-bedacht
aan wat niet onvoorwaardelijk
bùkt voor deez' nieuwe macht.

Het leven dat daarbuiten gaat:
een tram, een man, een vrouw, een kind,
't gedempt rumoer dat door het raam
maar aarz'lend in mijn ooren dringt,
het wordt een lied dat ik vergat,
een woord dat zonder diepte en gloed
verloren raakt en ijlings keert
vanwaar het kwam, voorgoèd. -

Een hand legt zich op mijn hand neer
- een stil geweld, een zachte dwang -
twee oogen en een adem die
warm vlaagt langs mond en wang;
ik richt mij-zelve langzaam op
uit dezen dreigend-zwarten nood
als een die sluimerde alreeds
in de omarming van den dood,
maar soms wordt in een klein vertrek
het leven groòt!

(Nu, 1927)