Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 290]

Wintermiddag

Het plein, het asphalt en de mist:
een schaduw grauw, die zich verdicht,
en enkel hier en daar een raam
dat geeft een wankel, scheem'rend licht,
een aardsche maan, een oog dat staart
achter de floersen van het leed,
een ongekende, donk're pijn
waarvan ik niet den oorsprong weet,
maar die zich onherroepelijk
vàst bijt in ziel en bonzend bloed,
een heimwee, dat zichzelf niet kent,
een angst, een vreezen onvermoed...

(Nu, 1927)