Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 289]

Lied

Onvergank'lijk en groot
waait de wind door den nacht;
over leven en dood
houdt eèn ster de wacht.

En ik luister naar uw aêm,
wier rustige, sterke maat
met het stroomend water tesaam
als het getij aanvloeit en gaat.

Mijn oog wordt donker en groot
en mijn hand wint een vreemde kracht,
schuttend wie perkloos zich bood
in een schaduwen-diepen nacht.

Rust in den boog van mijn arm,
de wereld is een wreed verhaal
en een mond genegen en warm
spreekt een onmiskenbare taal,

vindend den heimlijken weg,
die van hart tot hart is gegaan
met een woord dat niet gezegd
en toch feilloos werd verstaan.

Slaap en vergeet, vergeet...
in dit eeuwig oogenblik,
ontstegen aan vreugde en leed
bestaan enkel gìj en ik.

(Nu, 1927)