Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 286]

Het oogenblik

Sidd'rend heeft zijn hand haar smalle hand gelaten,
door de kleine ruiten viel het eerste licht
onmeedoogend in het duister, waar zij zaten
ziende elkaar van aangezicht tot aangezicht.

Alle woorden, die zij lachende beleden
alle vreugde om dit snel, verrukkend spel,
bleken in een and're wereld terug-gegleden
als gehoorzaam aan een vreemd maar streng bevel.

En zij wisten samen in een vlagend vreezen,
angstig voor deez' onvoorzienen nood,
hoe ze elkander voortaan waren toegewezen
in dit leven en ook in den dood.

(G.N. 1926)