Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 283]

Een avond

Hoe kan ik ooit vergeten Uw zachte weerloosheid
en van Uw hand het stil, gehavend smeeken -
want alle schoonheid in dit leven mij bereid
verdwijnt bij Uw broosheid vergeleken.

Maar om de bittere vreugd', dat nu moet breken
den sidderenden droom, die in Uw oogen zich belijdt,
zal ik aan U het leed van zooveel jaren wreken,
en lachen als het eerste licht ons scheidt.

Lachen, omdat een ziel met dit verhuld verraad
door al de schaamten van een nacht gedreven
geen troost meer vindt bij d' eeuwige toeverlaat:

de morgen, ongerept als eenmaal was haar leven,
maar in haar schoonste droom zich vindt bedrogen
en elken and'ren dag aanschouwt met and're oogen.

(G.N. 1926)