Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 281]

Bezinning

Hoe ben ik tot dit diep besef gekomen
dat boven tijd en leven heen
er niets is als éen enk'le mijner droomen,
waarin gij levend mij verscheen.

De dagen glijden en de uren worden grijzer,
over het duister land de naakte wind, -
maar ied'ren dag wordt ik wat wijzer
en ied'ren dag vindt mij een grooter kind.

Hoe weet ik U bemind om de genaad'ge uren,
waarmee ge soms de eenzaamheid verbreekt,
om al Uw deernis en dan 't inwendig turen
der ziel, die luistert tot Uw beeld verbleekt.

En over 't water van de ziel gestegen
begint een zingen, dat geen woorden weet
en als een schuwe wolk haar lichte wegen
zoo zwerft het boven klein geluk en leed.

(G.N. 1926)