Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 257]

Mijn hart is een oude viool

Voor Else

Mijn hart is een oude viool, langs welker spanne snaren
des Levens bleeke ving'ren tokken een moede melodie,
die zingt in schemer-stille kamer, wen ik de late blaren
uit herfst'ge boomen grillig neêre-dwar'len zie...

Mijn hart is een oude viool: een lang-vergeten lied,
zendt door den avond heen zijn droeve wijzen,
en roept in ons, en laat in ons weer rijzen
vervlogen beelden,... een oude melodie...
Mijn harte is zoo droef... om wat.... om wie...?
Ik weet het niet...

Rond mijn moe hoofd zoemt trage eèn-zelfde zange,
zoo innig-weemoedsvol als ik nog nimmer hoorde
in al deez' jaren, die naar den Dood vergingen

en der nachten donkere gewaden gaan nu bangen
en de droome-wijze stilt het zachte zingen
in een laatsten snik van droevige accoorden.

Middelburg (1920)