Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 252]

VI

Als door 't nacht-verduisterd heden
jìj eens komen mocht...
altijd heb ik je gezocht,
en voor joù geleden.

Maar deez' onrust-volle dagen
en de lange wake-nachten
dat ik immer joù moet wachten
kan mijn hart niet dragen.

Wereld's spel, en wereld's schijn
hebben mij vergeefsch belogen...
door den grond van àlle zijn
zie 'k alleen joùw oogen. -

Nu breekt de morgen koel en hoog
door mijn gesloten blinden,
zijn eerste schijn wil vinden
mijn slaap-verdonkerd oog...

Zal na de lichte sluimering
van droom en wake,...
door de verrilde schemering
jìj gaan genaken?

Amsterdam 29-11-'20