Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 235]

Toen en nu

Wanneer men oordeelt dat uw bloeien is verloren
en gij alleen en met bezorgd gelaat
de mare van het spieg'lend glas hebt moeten hooren,
dat waarheid spreekt en zegt: te laat, te laat;
dan zult gij in mij zien de wond door u geslagen,
al is uw vlam gedoofd, het branden blijft;
en ik die u zoo liefhad voor uw oud're dagen,
als gij vervalt mijn trouw wast en beklijft.

De wereld zal dit wonder in mij gade slaan,
dat, als de brandstof is verspild, het vuur nog gloort
en gij zult zelf zien dat mijn trouw niet is vergaan,
wellicht zult gij berouwen uw boosaardig woord.
Berouwen dat gij mijne tranen hebt gehoond
als straks uw donker haar het eerste sneeuwen toont.

samuel daniel

(1562-1619)