Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 219]

Het lied der achttien dooden

Een cel is maar twee meter lang
en nauw twee meter breed,
wel kleiner nog is het stuk grond,
dat ik nu nog niet weet,
maar waar ik naamloos rusten zal,
mijn makkers bovendien,
wij waren achttien in getal,
geen zal den avond zien.

O lieflijkheid van licht en land,
van Holland's vrije kust,
eens door den vijand overmand
had ik geen uur meer rust.
Wat kan een man oprecht en trouw,
nog doen in zulk een tijd?
Hij kust zijn kind, hij kust zijn vrouw
en strijdt den ijdlen strijd.

Ik wist de taak die ik begon,
een taak van moeiten zwaar,
maar 't hart dat het niet laten kon
schuwt nimmer het gevaar;
het weet hoe eenmaal in dit land
de vrijheid werd geëerd,
voordat een vloekbre schennershand
het anders heeft begeerd.

Voordat die eeden breekt en bralt
het miss'lijk stuk bestond
en Holland's landen binnenvalt
en brandschat zijnen grond;
voordat die aanspraak maakt op eer
en zulk Germaansch gerief
ons volk dwong onder zijn beheer
en plunderde als een dief.

[p. 220]

 

De Rattenvanger van Berlijn

 

pijpt nu zijn melodie, -

 

zoo waar als ik straks dood zal zijn,

 

de liefste niet meer zie

 

en niet meer breken zal het brood

 

en slapen mag met haar -

 

verwerp al wat hij biedt of bood

 

die sluwe vogelaar.

 

 

 

Gedenkt die deze woorden leest

 

mijn makkers in den nood

 

en die hen nastaan 't allermeest

 

in hunnen rampspoed groot,

 

gelijk ook wij hebben gedacht

 

aan eigen land en volk -

 

er daagt een dag na elken nacht,

 

voorbij trekt iedre wolk.

 

 

 

Ik zie hoe 't eerste morgenlicht

 

door 't hooge venster draalt.

 

Mijn God, maak mij het sterven licht -

 

en zoo ik heb gefaald

 

gelijk een elk wel falen kan,

 

schenk mij dan Uw genâ,

 

opdat ik heenga als een man

 

als 'k voor de loopen sta.