Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 159]

De drie vluchtelingen

Het eerst zag ik de vrouw, dat ligt
nu eenmaal in mijn aard.
Hoe gerimpeld was haar gezicht
(een berglandschap in kaart).
Door welk helsch en aardsch gericht
werd haar geen leed bespaard?

Onder den doek rond het gelaat
sliertten wat haren grauw;
zij stond daar als eene die staat
- een doodvermoeide vrouw -
op den hoek van een voorstadsstraat
in sneeuw en winterkou.

Zij keek niet om naar den man,
een pak in de eene hand.
Ik dacht: dit is haar zoon. En dàn:
zij zijn zeker hier gestrand
en zij weten niet wat er van
hen worden moet in mijn land.

In de eene hand het pakket,
gewikkeld in vaal papier;
ter rechter met roode baret
een mager meisje, wier
verwilderde oogen ontzet
vroegen: wat doe ik hier?

Het leek of de man wat zei aan
de vrouw, die voor hen liep.
Misschien: we moeten verder gaan...
En zij, in droomen diep,
hoorde nauw zijn schuchter vermaan
en ging alsof zij sliep.

[p. 160]

 

Ik volgde hen over 't perron

 

- de vrouw, de man, het kind -

 

de trap af en uit het station...

 

Waar Amsterdam begint

 

scheen over het water de zon

 

en woei een voorjaarswind.

 

 

 

De man lei het pak op den grond

 

en knipperde in het licht;

 

de vrouw, die zichzelve hervond,

 

knoopte het jasje dicht

 

van het kind; ik die bij hen stond

 

liep door met dit gedicht.