Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 155]

VI Huis en herberg (1941)

[p. 157]

Een amsterdamsch lied

Verlaat 't Centraal en zie de stad,
die zich voor 't oog ontvouwt
gelijk een waaier, baan naast baan,
van parelgrijs en goud.
Het parelgrijs der morgenlucht,
die over de Amstel stijgt,
het goud van zon en herfstseizoen,
dat al ten einde neigt.

Welk oord gij ook om haar verliet,
zij komt u tegemoet
met kaden, Damrak en de Beurs
en schepen onder 't roet,
met torens breed en sterk van steen
en ranker makelij
en, als ge goede ooren hebt,
met roepen over 't Y.

Daar is geen stad als Amsterdam
zoo ruim en zoo vertrouwd;
als ik een huis te bouwen had
ik had het hier gebouwd
met vensters waar al 't licht door stroomt,
dat van den Amstel slaat,
wanneer de winter 't water stremt
en 't volk te schaatsen gaat.

Wie 's avonds voor die vensters staat
hij ziet den warmen gloed,
die boven Leidsche en Rembrandtplein
de wolken walmen doet;
hij ziet, wanneer hij oogen heeft,
de onbewogen wacht
van Heerengracht en Keizersgracht
bij 't ingaan van den nacht.

[p. 158]

 

Die, trouweloos van aard als ik,

 

eens Amsterdam verried,

 

hij vindt geen rust aleer zijn schuld

 

gedelgd is met een lied

 

en waar hij zwerft en wat hij zoekt

 

vindt hij ter wereld niet,

 

voordat hij weer de duiven rond

 

den Westertoren ziet.

 

 

 

En niet aleer zijn voetstap weer

 

de oude stad hervindt -

 

de Wallen, 't Kolkje, de Zeedijk -

 

of voordat hij de wind

 

bij Schreierstoren heeft gevoeld

 

te waaien door zijn haar -

 

niet eer houdt Amsterdam voor hem

 

haar liefste vreugden klaar.

 

 

 

Want die het diepste wordt bemind

 

zij toeft in Amsterdam -

 

zoo brandt, in edel goud gevat,

 

't juweel gelijk een vlam,

 

en waar het hart slaat van mijn land

 

slaat ook haar franke hart;

 

rood is haar mond, o Amsterdam,

 

en zie haar haren zwart.

 

 

 

Nu mij dit beeld niet meer verlaat,

 

bij dag niet noch bij nacht,

 

weet ik dat ieder sterveling

 

wel eens wordt thuisgebracht.

 

Hij neemt zijn staf, hij schoeit den voet

 

en keert vanwaar hij kwam;

 

hij delgt zijn schuld en dicht een lied

 

voor haar en Amsterdam.