Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 147]

Intérieur

I

Soms denk ik: deze dagen, àl deze troostelooze
uren in een land grijs van droefgeestigen regen
wegen te zwaar - en heimwee gaat in mij bewegen
naar een streek èrgens warm van zon, geurend van rozen.

Er is natuurlijk het werk dat ik mij heb gekozen:
ik schrijf, soms weet ik niet eens wat ik heb geschreven.
Van de droomen van weleer is niet veel gebleven;
een enkele maal talmt er een 'n korte pooze.

Ik ga naar huis door de avond-verlichte straat
- leven kan diep deren en wonderlijk genezen -
in een veilge kamer zit er een vrouw te lezen,
het zachte lamplicht valt over haar lief gelaat,
een kind komt in zijn bedje overeind gerezen
en lacht de stilte stuk die in de kamer staat.

[p. 148]

II

Een harde wind rukt aan gesloten ramen,
maar in 't vertrek heerscht het bemind beraad
van stilte en licht rond twee voor wie tezamen
het leven zoo vertrouwd en vriendlijk gaat.

Zwijgen en den vertraagden regelmaat
der uren; even zal een hand bewegen;
een woord valt als een lang-verwacht verraad;
oogen stralen andere oogen tegen.

Angst en vreezen raken nu vergeten,
tuimlend in de schachten van den tijd
en mijn mond spreekt een beminden naam.
Vrede verworven om 't volstrekte weten
van een volkomene saamhoorigheid...

Ik lees een boek. De wind rukt aan het raam.