Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 146]

Winternamiddag

Gekomen aan de grens van deze jaren
zie ik wat werd bereikt en wend mij af.
Wat zou ik van dit alles nog bewaren
waar het alleen een laffen nasmaak gaf.

Zóo weinig weegt 't vergankelijk verleden
dat ik het zonder aarzelen achterlaat.
Wat eenmaal toch hartstochtlijk werd beleden
bezwijkt voor dit verrukkelijk verraad.

De winterdag wijkt van de breede ruiten;
een somber licht wordt allengs uitgestort
over het vroon en 't grauwe duin daarbuiten,
waar straks de avond onherroepelijk wordt.

En in dit duister liggen wij tezamen
in een zoo diep verwonderen gebed,
een zwijgen, niet te noemen meer met name,
uit het luidruchtig dagbestaan gered.