Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 144]

Tegen den avond

In den halfschemer van den dag,
die traag naar zijn ondergang daalt,
beducht voor het nachtelijk gezag,
ben ik God-weet-waar verdwaald.

Zonder voorkeur of overleg
en doelloos zwervend in het rond,
ga ik een beslijkten weg
tusschen weiland en akkergrond.

En ik weet niet meer waarvandaan
noch waarheen mijn voetstap zich richt;
ver in 't dorp gaan de lichten aan
en de avondhemel sluit zich dicht.

Mistroostig, verwoest en verteerd
door een woekerend ongeduld...
Wie zijn hart zoo slordig beheert
vindt een nooit meer te delgen schuld.