Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 130]

Een graf

De wind spoelt door wilde gewassen,
die geurend en wuivende staan.
Klaprozen, margrieten en grassen
doen mijn voeten behoedzaam gaan.

Veel is er nu niet meer gebleven
van dat alles - een grauwe steen,
die zaaklijk verhaalt van een leven,
veerkrachtig en warm als geen.

Tusschen aarde en hemel gedreven
sta ik zooals hij eenmaal stond;
over grenzen van dood en leven
reikt dit heimlijk, duurzaam verbond -
Ach, ijdel wordt alle streven
op dit afgelegen stuk grond.