Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 131]

In memoriam sororis

I

Nu gaan wij heen uit het dorp,
de weg schemert achter ons dicht;
boomen en late bloemen
staan in een ander, vreemder licht.

De trein voert ons met zich mee,
de stad en den nacht tegemoet;
woorden worden niet gesproken
door een, die den dood heeft ontmoet.

In een hoog en stil vertrek
hield het leven den adem in;
gìj niet en ìk niet weten:
was dit een einde? een begin?

Zij had nog den zachten lach
van vermoeiden die slapen gaan,
zij slaapt in een kleine kamer,
daar reizen wij ver vandaan.

In Holland staat nu een huis
onder hemel en sterren alleen -
daar slaapt mijn kleine zuster
tusschen asters en chrysantheem.

[p. 132]

II

Zustertje van mijn hart en zuster van mijn bloed,
zoo laat herkend en al te vroeg ontnomen,
de witte rozen zijn in bloei gekomen
en geuren van je graf mij tegemoet.

Onder de rozen, onder hooge boomen
lig je door aarde en schaduwen behoed;
leven is goed maar ook de dood is goed,
wanneer zij in elkander overstroomen.

Wonderlijk is het om nu hier te komen
over een pad zoo wit van zonne-gloed,
tot deze samenspraak, die zelfs in droomen
jij niet en ik niet ooit hebben vermoed;
het woord leeft er in bloemen en in boomen,
het ritselt in mijn hart en in mijn bloed.

[p. 133]

III

Waar zij nu weggeborgen ligt
vaart de wind door de naakte takken,
staat de hemel met donk're wakken,
heerscht een wintersch gericht.

Geen droomen, die ik heb gekend,
konden haar weerkeer bezweren
van daar waar zij, niet te deren,
rusten mag in het end.

Tusschen een graf en dit vertrek,
door de horden afgezonderd,
voeren wij een zeer verwonderd,
eenzelvig tweegesprek.

Een witte meeuw is ieder woord,
door de duisternis daarbuiten
wiekende naar mijn ruiten
sneller en sneller voort.

Zich reppende zonder gerucht
tusschen verwijderde polen,
opgeroepen en bevolen -
sneeuwvlokken in hun vlucht.

Over een naakte woestenij
vlieden zij, rijzen en dalen,
enkel nog te achterhalen
door jou... door mij.