Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 124]

Oude tuin

Het is alles anders dan het eens was,
een stiller licht hangt rondom de dingen.
Vreemd, maar zonder herinneringen
loop ik door het lage, vochtige gras
van den ouden tuin tot aan de heg,
welig, verwarder opgeschoten -
tusschen toen en nu staat de dood en
de weinige woorden, die ik hier zeg.

En ook de avonden en het geluid
der zee achter de duinen zingend
zijn anders geworden, niet zoo dringend,
meesleepende meer...

Wat werd tusschen ons gesteld?
Mijn voet weet den weg nog te vinden,
ik luister als eens naar de wind en
alleen de appelboom is geveld.

Zooveel jaren zijn sindsdien niet vergaan,
maar toch zonder herinneringen
loopt tusschen bekende dingen
een vreemde onaangedaan.