Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 120]

Heillooze wandeling

Nu ik wandel door de straten
van deze verdoemde stad,
met altijd diezelfde gelaten
voel ik mij zoo verlaten
als een vrouw die de liefste vergat.

Zij blijft maar blindelings loopen
langs grachten, kaden en plein,
zonder uitzicht en zonder hopen,
de hunkerende oogen open
en brandend van de oude pijn.

Grauw zijn de huizen-blokken
- kooien van steen en cement -
waar de sterflijken samenhokken,
bederf den adem doet stokken
en elk geheim wordt gekend.

De looden hemel daarboven,
boven misère en sleur,
die ons de droomen ontrooven,
geen hart om aan te gelooven,
geen zon, geen warmte, geen kleur.

Heilloos, verdwaald en vergeten,
op geluk niet voorbereid,
moet ik mijzelve wel weten
een offer der doodlijke veete
tusschen droom en werkelijkheid.