Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 106]

Andere verzen

Ontwaken

...alsof een ander in mij sprak,
een sterke stem en het vermaan
kruiste als een bliksem over mij,
flitsend, helder verstaan:

‘Waak op uit den diepen sluimer,
uit den roes die uw oogen sloot
zoo vast en zwaar en almachtig,
dat de droom uw slapen ontvlood,
en gij, ruggelings getuimeld,
- een engel ten val gebracht -
niets wist dan het donker omarmen
aan den ingang der laatste nacht,
niets wist dan de duistere zonnen,
van ziel en van bloed het gericht,
een teeken hoog en heerschzuchtig,
dat schuwt den dag en zijn licht;
buig van de handen, de sterke handen
de meedoogenlooze klem,
doof de ooren voor het fluisteren
van een streelende, sluipende stem,
die langzaam, argeloos naadrend
het hart en hoofd overwint,
dat gij stort in een grondeloos duister,
naakt, verloren en blind,
en wordt als het blad dat weerloos
drijft op den stormenden wind...’

Ontwaakt zie ik door het venster
een dag, die helder begint.